Jak daleko troska leży od przyjaźni

Zacznę od dni gorszych, bo przecież nie tylko na dobrych świat stoi. Tam, gdzie smutków więcej i gdzie ręce opadają. Wyglądamy wtedy, jakby ktoś nas ściągnął z wieszaka. Skąd wiem? Przecież jestem też i tylko człowiekiem. Nam ludziom takie rzeczy się przytrafiają, Nawet jeśli nad sobą pracujemy. Nawet jeśli mamy wiele wspaniałych technik w kieszeni.
Tkwimy sobie w tych smuteczkach i co wtedy? Czasami podnosimy się sami jak na filmach akcji: Zabili go, ale powstał z popiołów. Często też nagle pojawia się ten ktoś. Kto. Anioł, Dobra Duszyczka a może potocznie Przyjaciel? Poszperajmy na temat.

Znaczenie słowa przyjaźń
Pokusiłam się poszukać. Długo go szukałam. Zawężone było najczęściej do obrazków dwóch siedzących przy kawie kobiet czy więzi często stawianej obok miłości. Do zrozumienia i do słów: Będzie dobrze.
Serdeczne stosunki oparte na wzajemnej życzliwości – to było dla mnie za płytko i za mało. Co faktycznie oznacza, znalazłam po latach, bazując na doświadczeniach, bo one dla mnie miarą są ponad. Czytajcie i pamiętajcie jednocześnie, że wy możecie widzieć tak samo albo troszkę inaczej. Każde spojrzenie dobre, bo Twoje. Czym więc jest dla mnie ta przyjaźń?

To troska o drugiego człowieka. To zrozumienie, że ktoś ma w danym momencie gorzej, gdy Ty masz akurat dobrze. To współczucie i chęć niesienia pomocy i wyciągnięcie ręki, gdy jest się daleko. Nie ważne, że ręka krótka. Przyjaźń potrafi być chwilą akcji, potem niczym duch i chwilą znowu, gdy zajdzie potrzeba. Nie potrzebuje wielkich podziękowań, nagrodą dla niej jest często zwykły uśmiech. Jest intuicyjna jak nauka chodzenia. Energią czystą.

On
Równa północ. Ktoś dyszy w telefonie. Biegnie sprawdzić, czy wszystko w porządku, gdy ty sprawdzić nie możesz. Najpierw przepraszam za całe zamieszanie, a potem dziwię się i środkiem nocy pytam: Dlaczego tak? Odpowiedź dla żon, które mężów mają, ów człowiek ma jedną prostą:
Bo też mam żonę. Włączyła się moja funkcja wrażliwości. Po zaspanym policzku łza poszła.

Ona 1
Innego dnia Osóbka, co zamiast odbiciem, jest moim zupełnym przeciwieństwem. Oczy mi na świat co rusz otwiera, a te robią mi się dwa razy większe. Same pytają. Ojej! To tak też można? Historyjkami stara się pomóc i rysunkami. Czasami z czujności przez dni kilka. Po to, aby mieć pewność czy faktycznie zadziałało, czy chociaż może troszkę. Skąd ona te obrazki bierze?

Ona 2
Jest też Ona, co w gorszych mych chwilach do Duszka petycje składa:
Dobry Duszku, odczaruj jej Dzień! Ja to odpracuje. Więcej o nic cię nie poproszę przez miesiąc, To tyle! A do tego dorzuca życzenia kaukaskiego zdrowia 100 lat.

Oni
Jakiś czas temu pomocą służyła Ta, która przypomina mi co dzień, że nie ma większej ponoć świętości niż uważność na rodzinę. Z tą oczywiście różnie bywa, tak na marginesie. Potem był wrażliwiec, co pisał: Nie pogodzę się z tym. Na głowie stanę i razem damy radę. Na głowie nie pozwoliłam stawać.
Wszyscy oni pomagają. Dlaczego? Ot tak, po prostu. W genach mają i osobowości. Natychmiast i z troskliwością o drugiego, dobrodusznie, bez patrzenia w tym momencie na Siebie. Ze świadomością, że nic ich to nie kosztuje. Zostawiają ważną resztę lub umieją tak dwa w jednym.
Macie blisko takich ludzi? Jeśli nie, pamiętajcie: Po szczęście, które z pomocy się rodzi, nie leci się do sklepu. Do takiego szczęście albo ma się dużo szczęścia, albo trzeba sobie zasłużyć. Jak? Podumajcie.

Jak można zmierzyć własne szczęście?
Mnożąc je i potęgując przez ilość takich właśnie chwil. Przez ilość ludzi, którzy te chwile tworzą. Wszystkim, co często pod miotłą cichutko siedzą, lecz są, gdy zajdzie potrzeba słowa: Dziękuję, że jesteś.
Jutro przypowieść o Rabinie, która do mnie wraca. Toćka w toćkę przelana tak jak usłyszana.

Co tak naprawdę widzimy?

Życie to iluzja. To małe niewinne oszukaństwo. Wystarczy zmienić spojrzenie, a i życie się nagle zmienia? To, co czarne za chwilkę potrafi być białym. To co niemożliwe, możliwym stać w sekundzie? Stare młodym być a brzydkie pięknym. Nie wierzycie?
Zastanawiałam się, jak Wam wytłumaczyć, o co mi chodzi. W końcu znalazłam sposób. Życie jest jak ten rysunek. Widzimy coś i tak się na tym skupiamy, że przyjmujemy za jedyne. Tkwimy w tym, marząc o zupełnie czymś innym. Ciągłe nasze poszukiwania i ciągła wiara, że tak jest. Jest to, co czuję i widzę. A wystarczy nabrać dystansu, wystarczy na chwile wzrok odwrócić. Spójrz jeszcze raz i czytaj dalej.

Czasami mówią: Szklanka jest do połowy pełna albo do połowy pusta. Nasze życie to jak magiczna kraina Alicji z Krainy Czarów. Wystarczy przejść na drugą stronę, której upieramy się, że tylko w bajkach bywa. Wystarczy czasami po prostu lepiej się przypatrzyć:
Przypominam sobie sprzed kilku dni ciekawą życia osóbkę wpatrującą się tak jak Wy teraz w przedstawiony obrazek. Ubrana na czarno, bo czarny jej ulubiony, zaciskała pięści, trzymając je nieopodal ust. Skupiona. Gdyby widać było, jak czaszka paruje, teraz bym pewnie parę unoszącą się w górę ujrzała. Tak bardzo chciała zobaczyć i – NIC. Następna próba. Zmieniła nieco pozycję. Głowa pracowała na pełnych obrotach. Odpuść w duchu — mówiłam. Odpuść.
Nagle podskoczyła. Radość dziecka czułam po kościach. Cieszyłam się poniekąd razem z nią. Cóż za ulga.
Słowa w eter się niosły: Widzę! Widzę! I niedowierzanie: Ja widzę? Na rysunku do tej pory widniała tylko młoda kobieta, a teraz jest stara. A może najpierw stara oczom jej się ukazała? Teraz to nie ma znaczenia.
Dojrzała to, co w ogóle nieoczekiwane. To, co nie istniało, a teraz jest. Magia, trik? A jeśli nawet?
Czyż nie warto po prostu dobrze się życiu przyglądać? Wierzyć? Odpuszczać po to, aby dostrzec?

Jezus powiedział do swoich uczniów: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Albowiem każdy, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą. (Mt 7,7-12)

Stara więc czy młoda. A może i młoda i stara? Szukajcie, a będzie wam dane. Tak bez napinki, na luzaka.

Na przekór sobie

Po co robić coś, co nam przyjemności nie sprawia, gdzie wiara umarła? Kiedy dotyczy to drobiazgów to pal licho, ale co jeśli większości naszego życia?
To tak jakbyśmy chcieli nogę na nogę inną niż zwykle zakładać. Jak byśmy chcieli konia pod górkę z wozem wypchać, chociaż wiemy, że z górki i do siebie przywoływać byłoby łatwiej. Dlaczego nie robić tego, co nam naprawdę sprawia przyjemność? Być po prostu sobą?

Kredyt zaufania

Zacznę od pytania: Ile wart jest pieniądz? Wszystko zależy, chociażby, jaką ma formę. Trzymam w ręce małe sprasowane w folię zawiniątko. 100 000 złotych. Ho. Ho powiecie, ta to ma kasę. Jaką? Wystarczy sprawdzić na zdjęciu. „Siano” jak mówią. Zużyte i wadliwe banknoty pocięte na najdrobniejsze strzępy, stanowiące brykiet do podpałki w piecu czy kominku. To tylko ciekawostka. Historyjka o drobnym prezencie, który wpadł mi właśnie w ręce. Teraz będzie o mniejszej kwocie, jednak bezcennej, kiedy jest się w sytuacji pod bramką. Dwoje malutkich dzieci ledwo co na świat przychodzi, ON na swojej, a jednak obcej ziemi. Bliscy nie zawsze przychylni i natura człowieka ciągle poszukującego. I Pani Bieda, która uczepiła się jak rzep psiego ogona.
Stoję w sklepie i widzę tych, co cen nie widzą, bo nie muszą poniekąd. Im nie zabraknie przy kasie. |Rzucam okiem na tych, co szukają po opisach produktów skrupulatnie. Pieniądz rządzi światem. Ten pieniądz, który raz ma wielką wartość, a innym razem zupełnie nie ma.
Każde dziecko wierzy bezgranicznie swoim rodzicom. A jak jest z nami dorosłymi?
Pełen szacunek do tego, co o zwrocie długów pamięta. Pieniądze dla jednego nie duże, dla drugiego w tym momencie może pomagają z kolan powstać. Przykład?

Powiedział: Dziękuję, oddam i zniknął
Po 9 latach pojawia się ON.
Już nie jest jak dzieciak na buzi, a dzieci już też jego duże. Zmężniał. Znowu dużo mówi. Buzia się nie zamyka. Rodowity Anglik czystym rodzimym językiem opowiada. Nienaganny, o którym niejeden Polak marzy. Od niego się troszkę uczyłam. Dzisiaj wiem, że warto było więcej. I ten uśmiech. ON prawie każdego pamięta. Wrócił, chociaż gdyby nie chciał, nikt by go jak przestępcy nie szukał. Po 9 latach dług oddaje. Do takich ludzi mam wielki szacunek. Do nich należą tacy, co oddzwaniają, nawet gdy w sytuacji niezręcznej. Ci, co potrafią do błędu się przyznać i tacy co potrafią powiedzieć: Przepraszam, ale nasze drogi muszą się rozejść. Bez względu na wszystko odważni i tak jak ON – bardzo honorowi. Był i już go nie ma. Przelotna dusza. Dzisiaj stwierdzam: Dobrze, gdy dobrzy ludzie nas otaczają, chociaż bywają momenty, gdy w nich wątpimy. Niektórzy potrafią zaskoczyć. Och potrafią. ON potrafi.

Mućka na wybiegu

Znalazłam ją! Znalazłam! No. Uff. Warto było czekać. Będzie mleko na prawdziwy jogurt i osełka co by ukręcić z niej esencje zdrowia, czyli złociste masło klarowane.
Stoi Mućka. Na środku łąki w piękny letni dzionek. Łaciata i żadna tam fioletowa a prawdziwa wiejska krowa na obrzeżach średniej wielkości miasta. Kilka minut pieszo od drogi, którą przejść przez cały dzień przez przejście dla pieszych ciężko. Wącham. Dookoła łąką pachnie i wymionami, z których może jeszcze ostatnie krople mleka kapią po porannym dojeniu. Wysiadam z samochodu. Podchodzę. Mam do niej raptem kilkanaście metrów. Wielka. Zadbana. Ma w sobie spokój, o którym niejedno z nas marzy. Miele trawę. Ależ ona ma jęzor! Dorodna, chociaż kości wystają, bo przecież każdej wystają. Te w kształtach okrągłe to dla mnie podróbki. Ogonkiem macha w te i we wte. Zadowolona bestia. Dotykam. Miła, ciepła i łasi się jak pies. Nawet łeb tuli. Olbrzymi i ciężki, lekko zwisa. Oczy szperają w trawie. Głaskam i głaskam. Aż się wracać nie chce. Jej też się nie chce. Podziwiam każdy kawałek jej ciała. Rogi, nochal. Jak ktoś mówi, że ma duży nos, niech kinol krowy z bliska oglądnie. Świat wtedy innych realiów nabiera. À propos: O tym, jak świat widzimy, będzie w następnym wpisie.

Rozglądam się dookoła. Stoję ja a przy mnie „moja” krowa. Kominy elektrowni rzut beretem, ale reszta to łąki i pola. Zaraz na sąsiednim zagonie szparagówka, ogórki i ziemniaki. Tutaj tak naprawdę droga się kończy. A wzdłuż płotów rosną śmierdziuszki i olbrzymie słoneczniki. Ten, kto wsi nie doświadcza, traci, a może nie traci. Ja nie odpuszczam. Uwielbiam.

Krowę na chwilę w spokoju zostawiam. Zaglądam, gdzie pomieszkuje.
Tutaj brama zawsze otwarta. Dodam, że na słowo zawsze jestem wyczulona, jednak tutaj jak ulał pasuje. Mały domek, a obok drugi. Ten wielkości chatki z bajki. Taki na miarę skrojony. Obok stolik a przy nim dwie kobiety. Takie co mówię, wiecznie młode, chociaż wiekiem znacznie się różniące. Przysiadam na schodkach przed wejściem. Przyglądam się ich dłoniom. Jedna para chleb drobi, druga kukurydzę. Dla zwierzątek. Od serca. Wszystko, co stąd wywożę, ma energię miłości. Z mleka gospodarność, stoicyzm, pracowitość się sączy. Tutaj wszystko ma swój rytm, powtarzalność. Przyroda, zwierzęta, wschody i zachody słońca, życiem mieszkańców rządzą. Pachnie zbożem, bo właśnie pora żniw, pyłki kręcą w nosie. Niziutka, energiczna osóbka do obory niebawem zaglądnie, tam zawsze jest coś do zrobienia. Nie usiedzi na miejscu. I to proste myślenie. Już prościej być nie może. Od wielu lat na planach tego miejsca widniała obwodnica. Coraz więcej się mówiło o tym. Wysiedlenie zapukało do drzwi. Usłyszałam rok temu: Będzie, to będzie. Wtedy będziemy się martwić. Trzeba będzie sprzedać, to się sprzeda. Dzisiaj mam ziemniaki do zebrania i w pole trzeba jeszcze pójść.
Pomyślałam: No tak. Strach po mieście gdzieś się szwenda, bo kto tutaj miałby czas dla niego. Można było o tym mówić, można było panikować. Dzisiaj już wiadomo, że droga nieopodal pójdzie a dom się cały i zdrów uchowa.
Przez jakiś czas krowy nie było. Tęsknota ponoć się wdarła. Teraz jest Mućka, co ją bardzo polubiłam i co będzie się pasła po wsze dni jej żywota. Wróciła równowaga.
Wstałam ze schodów. Niesamowite jak ja tutaj odpoczęłam. Kilkanaście minut, które na zegarze jakby w czasie jak gumę rozciągnął. Aż żal wracać tam, gdzie ciągle szybciej i szybciej. Gdzie szacunek do pielęgnowania tego, co nam zdrowie daje, zniknął. Gdzie od jednego spotkania biegniemy do drugiego, mało nóg nie łamiąc. Jak dobrze, że potrafię się czasami zatrzymać. Jak dobrze, że znam miejsca, gdzie można się na nowo naładować. Wsunęłam butlę ciepłego swojskiego mleka pod pachę.

A teraz zmykam w wir pracy. Samo życie Kochani. Samo życie. Różnorodne i na wskroś co rusz inne.

Oko w oko z Kurą Nioską

Lubię pomagać, dlatego nawet czasami się nie pytają. Dają klucze do ręki i płacą ładnym uśmiechem. Dzisiaj dostaję zadanie: Zagrody przez 7 dni doglądniesz. Pies, kilka kotów i kury co jajka niosą. Przedzieram się przez pokrzywy. Ostatnie wytyczne.
A tę kurę to trzeba za tyłek złapać i przenieść. A potem jajka zebrać. Głowa główkuje: Wielka kura to pewnie wielkie jaja daje. Jaja będą. Jeszcze większe będę, jak za tyłek kura mi się złapać nie da. A potem podsumowanie: Ogarnę. Będzie krótka piłka, a na pewno ciekawie.

Dzień później
Patrzy na mnie i głową rusza. Kto? A duża kura. I do tego Ko – ko – ko na całą wieś się niesie, zamiast jaj. I jeszcze inne kury kurka są, a ja sama.
Gospodarki się uczę. Łatwo nie ma. Zadziobią mnie, jak tylko dotknę. Raz się żyje. Wedle słów właściciela, biorę za tyłek i nieładnie odkładam, bo mój strach chyba większy niż jej. Są jaja. Oj są. Skrzętnie zbieram te, co pod tyłkiem kury jakiś czas tkwiły, a kurkę przepraszam pięknie za nieludzkie traktowanie.
Zła na mnie oj zła. Boczy się. Cała jej robota na nic. Nawet się nie zdążyła rozsiąść, a tutaj masz Ci los. Kochana rzecze do niej z wyrzutami jak to u mnie sumienia: Zrozum, jak ja się potem z dzieci wyspowiadam? Jak o 500+ w papierach poproszę, gdy się kilka na raz na świecie piskląt się pokaże? Do tego jeszcze bez ojca i tylko Pi – pi – pi mówiących?
Patrzę na psinę, psina na mnie. Troszkę chuda nieboga. Może ze zmartwień, bo się temu wszystkiemu przygląda. Ciepłe stworzenie, przyjazne, we wsi zakochane.
Chodź mój miły kompanie! Teraz Twoja kolej, wołam.

Dwa dni później od dnia pierwszego
Próbuję nowych sposobów. Takich bez przemocy, bo ona nie w mojej mocy. Kura podejrzanie patrzy. Przykładam palec do buzi, przesuwam i marszczę wargi. Oczami obracam w te i we wte. Kombinuję na wszystkie sposoby. A co jak nie będzie widzieć? Jej ciornyje, małe oczka wytłoczką na jaja przykrywam, a potem lekko nioskę przesuwam. Poszła sobie. Hiphip hurra! Już jej lepiej, no i moje samopoczucie inne. Za brak stawiania oporu dostała dużo cukinii.
Uuuu! Powiedziała i głową pokręciła. Reszta za nią powtórzyła. Poczułam zwątpienie lekko wymieszane z krytyką. No trudno. Przynajmniej nie czuła się aż tak urażona, jak dzień wcześniej. Jest nadzieja. Następnym razem system jeszcze bardziej dopracuję. Dla wspólnego dobra.

Dzień trzeci i kilka następnych
Na rozgrzaną patelnię z masełkiem prosto ze wsi, wrzucam dwa wielkie jajeczka od kury nioski. Przeźroczysty płyn o galaretowatej konsystencji, bardzo spójny w swej strukturze rozpływa się, tworząc malutkie jeziorko, w którego środku ląduje zaraz za nim żółtko, które raczej pomarańczowymi kolorami błyszczy i urodą promienieje. A za nim? O jeszcze jedno. Ewenement? Szczęściara ze mnie, trafiłam na fakt, gdzie jajnik opuściły dwie komórki. Białko, dwa żółtka i lekko brązowa delikatna tylko z wrażenia otoczka. Wszystko tworzy nieodzowną całość. Jajecznica czy sadzone? Mieszać czy zostawić w spokoju. Cóż za dylematy człowiek ma z rana.
Pojedzona na wieś uderzam. Dzisiaj kur siedzi dwie. Cwana bestia, do obrony mienia pomoc sobie wzięła. Sposób nowy na kury znalazłam. W oczy jednej długo popatrzyłam. Potem zaraz drugiej. Chyba zgłupiały trochę i tak z głupiego z grzędy grzecznie zeszły. A co w dni następne? Ta jedna jedyna co dzień w oczy patrzyła i mówiła Ooo! Znowu ona. Jaja zabierze, ale grzędy posprząta i coś dobrego przyniesie. Chyba stwierdziła, że to dobry dla niej układ. To mi się podoba.

Dzień na grzędzie
Czas oddać to, co na chwilę doświadczać mi dano. Nie byłabym sobą, gdybym nie sprawdziła jak to kurą być. Grzędy bardzo czyste, przysiadłam na chwilę. Na dolnej żerdzi i na tej nieco trochę wyżej. Patrzyły kury na mnie wszystkie. Co o mnie myślały, nawet myśleć nie chcę. Proste to życie kury. Chyba jednak wolę być istotą ludzką zamiast „taśmy produkcyjnej”.

Wracam. Stoję na środku skrzyżowania w centrum miasta. Samochód dostawczy z dwoma przyczepami wielkie bele siana ciągnie zaraz za sobą. Za nim następny. Za plecami Jan Kochanowski do ucha mi szepcze: Wsi spokojna, wsi wesoła! Który głos twej chwale zdoła?
Fajne, naprawdę fajne klimaty. No i tak mi się spodobała, ta wieś co wsią pachnie, że jeszcze jeden wpis tak specjalnie dla niej będzie. Skoro wsi już coraz mniej pisać o niej warto.

Wakacje z Kubusiem Puchatkiem 3/3

Możesz odwrócić się do dołu nogami? Kubuś Puchatek

Zastanawiam się, dlaczego zarówno w kolorowym filmie, jak i naszym codziennym życiu świat jest niejednokrotnie tak czarno białym. Tak wiele nas omija. Dlaczego my widzimy coś tak, a inni zupełnie inaczej? Wracam do sceny, jak Kubuś dynda głową w dół niesiony przez „Dorosłego Krzysia” i prosi: Możesz odwrócić świat?
Potarłam tyłkiem po fotelu, poobracałam głowę w te i we w te i zapytałam samą Siebie: Co jest grane? Moja głowa jak wszystkie inne w pionie tkwi, chociaż przecież nie zawsze koniecznie musi. W głowie mi się zakręciło.

„Kapiesz mi na głowę”. Kubuś

Czarny ekran. Sprawdzam, czy resztki łez wyschły, czy jak powiada Kubuś, nikomu na głowę nie skapnęły czy spodnie. Wychodzę z kina. Pachnie chłodnym wiatrem wymieszanym ze spalinami pojazdów. Powracam do rzeczywistości, ale jakże inna. Kubuś powtarzał, jadąc pociągiem: Drzewo, owca, krowa, most. Ja w głowie wyliczam: Chmura, psiak, drzewo, pociecha. Świat gna a ja łapie głęboki oddech. Krzysiu, spójrz! Ja też tak miałam, jak Ty. I on i Ona. W myślach paluchem pokazuję na każdego, co po Centrum Handlowym biega jak w amoku.
Krzysiu, Kubusiu – dziękuję. Na marginesie. Do wieczora wszystko, co w pracy nadrobię. Z innym spojrzeniem i nastawieniem. Spoko.

„Bo już jest jutro, a zawsze było dzisiaj”. Kubuś

U mnie również wczoraj, kiedy dziś jutrem było, za dużo było dnia w dniu.
Teraz wiem, że: Żeby gdzieś się znaleźć, trzeba się gdzie indziej zgubić. Wtedy, życie nabiera zupełnie innego oblicza.
Chwała temu, co w mądre słowa głupiutkiego Kubusia ubrał. Podziękowania za głupiutkiego misia mądre teksty. Wszystkim powodzenia, w odnajdywaniu się i gubieniu.

Wakacje z Kubusiem Puchatkiem 2/3

„Bardzo tu bzyczy, ale to nie jest takie miłe bzyczenie”. Kubuś

O co biega w filmie „Krzysiu, gdzie jesteś?” ? W krótkim skrócie. Christopher Robin Milne (na tym skończę popisywanie się nazwiskami) potocznie zwany Krzysiem — no to już łatwiej zapamiętać — dzieciństwo spędza z przyjaciółmi w Stuwiekowym Lesie. Błogi okres bez telefonów z patyczkami rzucanymi do wody. W towarzystwie pluszaków, które niewielki ponoć rozumek mają, serducho a do tego ruszające się całkiem sprawnie ciałka. Potem na szybko przewinę wam kilka życiowych scenek typu szkoła, rodzice, którzy chcą dobrze dla syna, śmierć ojca, wojna i twarde życie, gdzie Krzyś szybko Krzysztofem się staje. Zostawia to, co chłopięce, oddając urokom wszechobecnej dorosłości. Rezygnuje z beztroski. Wkracza w świat, gdzie jak twierdzi: Nic nie jest za darmo, a marzenia swoją cenę mają. Świata rezygnacji i ciężkiej pracy, tak szybko i dużo jak się tylko da. Miejsca, gdzie ludzie nie lubią, jak coś jest inne, gdzie właśnie z tego powodu nie można być często sobą. Łapiecie klimat?

„Idę donikąd To moje ulubione miejsce”. Kubuś

Ciarki przeszły i chłód. Pomyślałam w tym momencie o grudniowych sześciolatkach w szkolnych ławkach, ciągle popychanych do samodzielności, o korporacyjnych opowieściach, o zapisach do przedszkoli gdzie dobrze, gdy opiekunki władają językiem obcym. Zapisywanych, gdy to jeszcze, w brzuszku się wierci, dając sygnał: Mamusiu! Puk. Puk! Wkrótce na świecie się pojawię. Chcemy jak najlepiej. W życiu i w filmie.

„Kim jest Madlaine?” Kubuś

Rodzi się córeczka. Sumienność ojca i jego przekonania wyniesione z domu, wystarczają, aby historia życia się powtórzyła. Różnica? On mógł być dzieckiem. Dziewczynkę omija to, z czego czerpał przez chwile życiodajną moc za młodu jej tata. Mama? Jest. Kochająca i cierpliwa.
Po jednej stronie dziupli symbolicznego drzewa rzeczywisty świat Krzysztofa, z poczuciem odpowiedzialności za bliskich i prawie cały wszechświat. Po drugiej mali mieszkańcy, którzy snują się po mglistym lesie i bez Krzysia po latach poradzić sobie nie mogą. Zagubione dwa światy, gdzie jeden, gdy dopiero drugi go uzupełni, prowadzą do równowagi. Gdzie potrzeba sprawia, że tak dużo się w filmie dzieje. To zaledwie początek.

„Stary niedźwiedź mocno śpi”. Krzyś

Uśmiecham się pod nosem i porównuję filmowo – bajkowe postacie:
– Krzysia, co ciągle Krzysiem jest dla nas, chociaż lat na ekranie mu nie mało przybyło. Krzysztof stwierdza po wielu latach: Byłem tatą o bardzo małym rozumku. Mądrość wygrywa.
– Kubusia oczywiście, co zaraz obok Krzysia. Pluszowego małego gadającego misia, lubiącego gdybańce, ćwierkanie i hukanie, który czasami czeka aż „Gdzieś” znajdzie jego.
– Prosiaczka. Chudziutkiego, malutkiego, co go świat przeraża, chociaż na dwóch nogach jak człowiek mocno wydawałoby się stoi. Kojarzycie tę różową postać?
– Te Y i Grys — a, czyli Tygrysa co lubi ciemność i smutek. No cóż, każdy ma swoje, widzi mi się. W sytuacjach, od których reszta stroni, ten mówi z wielkim żalem: Piękna katastrofa a mnie nie zaprosili. Tygrys niejednego wkurza na Sali. Taka jego rola.
– Kłapouchego co, okropnie ponurym jest osiołkiem. Co różnicy między rewolucją a rezolucją nie widzi. Co nie boi się powiedzieć: Wszystko się wyjaśni albo po prostu wyciemni. Co na Krzysztofa słowa wytłumaczenia: To moja żona Evelin, odpowiada grzecznie: Witaj moja żono Evelin. Dziękuję żono moja.
Wuzeli i Hefalumpów, bo bez nich by historii nie było. Strachy, które w głowach niektórych siedzą. Obyśmy tylko takie mieli.
– no i całą bajkową resztę.
Wesoło mi jest na Sali kinowej, z tymi, co smutni i tymi, co dziwią się wszystkiemu, co nam ludziom logiczne na co dzień się wydaje.

„Nie jest mi potrzebny, ale bardzo chciany”. Kubuś

W scenach filmu i mojej głowie angielskie zastawy, ciasto marchewkowe – pychota, dziecięce rysunki i miodek. Błyszczące oczy Kłapouchego i żołędzie. Lubicie? Ja kocham podobnie jak kasztany. Zanim się oglądnęłam, już czułam smaki, już prawie zbierałam dary jesieni, które z dzieciństwa pamiętam.
Co rusz rozbawia mnie czerwony balonik, który nie był potrzebny, ale za to bardzo chciany, czy skórzana teczka Krzysztofa. Bardzo, ważna teczka. Według już dorosłego Krzysia. W pamięci tekst mi zapada:
– Kim jest Madlaine? Moją córką.
– Czy jest ważniejsza niż ta teczka? Tak?
– To, czego jej tutaj nie ma?
Czujecie klimaty? Jesteście tu ze mną? Jeśli nie ciągnę dalej.

„Brakuje drzwi. Widocznie nie są potrzebne”. Kubuś

Siedzę, patrzę, wgapiam się i piję wodę. Teksty Kubusia rozwalają mnie doszczętnie. Mózg przestawia się o 180 stopni.
– Masz popsutą drabinę.
– Ale to jest półka.
– To tłumaczy, dlaczego tak ciężko się po niej wspinać.
Praktyczny miś. Nic więcej nie dodam.
c.d.n.

Wakacje z Kubusiem Puchatkiem 1/3

„Życie to coś więcej niż baloniki i miodek”. Duży Krzyś

Poniedziałek. Weekend, jakby go nie było. Zabiegany następny dzień, kiedy człowiek zaczyna się zapętlać. Chciałam unikać, ale co gdy jeden obowiązek dogania drugi? Zadania małe i duże. Wyzwania dnia codziennego. Praca. Dom. Jeść coś trzeba i ogarnąć w czterech ścianach. Zwierzaki do nakarmienia. Klucze podrzucić gdzie trzeba. Do tego oczywiście mnóstwo telefonów, cała reszta i słowa z ust innych: Zmęczenie, robota, obowiązki. Co ze mną?
Jak zwykle otwierając oczy, planowałam niech będzie dużo, ale bez stresu i z uważnością. Pół dnia wytrzymałam. Dlaczego znowu daje się w to wciągnąć? Przecież wiem, że da się spokojniej, prościej i w ostateczności tyle samo. Odpowiedź: Jestem tylko stworzeniem, żyjącym w grupie innych stworzeń.
W końcu wpadłam w cykliczne niejednokrotne nieirracjonalne działanie i powtarzanie bez pomyślunku, Zabiegana codzienność i zjadanie jak u uroborosa. Jakbym na własne życzenie, działała na swoją szkodę. O nie! Macie tak? Ilu jest w stanie powiedzieć: Ja nie mam?

Ale z ciebie głupiutki Miś. Krzyś

Są bajki, które bajkami tak naprawdę nie są. Dużo więcej w nich pouczeń niż zwykłe dobro i zło, gdzie dobro wygrywa. Czym są zatem? Życiową mądrością. Drogowskazem. Dla nas dorosłych, kiedy przestajemy być nie wiadomo czemu dziećmi. Mały Książę a zaraz za nim Kubuś Puchatek, któremu przypinamy znaczek głupiutkiego. A jak z nim jest naprawdę?
Przyznaję, że Kubuś był u mnie jakoś tak w odstawce. Może nie było nam obojgu po drodze? Może za szybko z niego wyrosłam? Był sobie. Gdzieś na półce wśród książek. Do chwili, kiedy nie usiadłam w kinowym fotelu.

Pogodny dzień będzie dziś, bo bawią się Kubuś i Krzyś. Kubuś Puchatek.

Napis kino. W repertuarze „Krzysiu, gdzie jesteś?”  Miało mnie tu nie być. Miałam tylko dzieciaczki, co bajki lubią, podrzucić, zostawić i dalej w transie pchać dolę do przodu. Wszystko skrupulatnie co do minutki wyliczone. Nagle …? Rzuciłam wszystko. Siadłam obok całej reszty. Dla siebie, dla dzieci. Z nimi. Jak wiele mi to dało, opisać trudno. Siedziałam jak przykuta na własne życzenie i wiecie co? Było mi dobrze. Obok, ktoś namiętnie popcorn pachnący masłem buzią mielił, chociaż koło masła ten nawet nie leżał. Pochłaniał raz za razem, wyciągając po kilka nadmuchanych ziarenek z wielgaśnego pudła. Ciemność. Ciemność zobaczyłam i „Jego” na ekranie. Czułam tylko swój oddech. Dziecko obok wierciło się nieprzeciętnie, w końcu dzieckiem było. Słuchałam od początku. Jak się okazało z otwartą buzią.

To nie miała być moja bajka. Moją została na zawsze. Trafiłam do mglistego, o jak często deszczowego miejsca co go Stuwiekowym Lasem zowią. Tam, gdzie Hefalumpy straszą, dla tych, co chcą w nie wierzyć.
Za ściana mój świat pędził, a na ekranie jeden z bohaterów siedząc w pociągu, który gnał przed siebie, gdy świat stał w miejscu, pytał: Czy ten świat musi tak pędzić? Co w końcu w ruchu jest? Nadszedł czas, żeby odpuścić do końca.
Rozluźniłam mięśnie, na dobre wtopiłam w atłasy siedzenia.
c.d.n

Oceany ocen

Czy słyszycie sami czasami, jak głowa spać nie da i powtarza: Jesteś do niczego. Jesteś zupełnie nic niewart? Albo w pracy, gdy ci, którzy za mądrych się uważają, wytykają to samo? Głuptasy z tych, co widzą tylko inność i mankamentami zowią.
Głowa do góry Kochani. Każdy coś wnosi w nasze życie. Każdy.
I Ty. I Ty. I Ty również. Dobre rady płynące z doświadczenia, wiedzę, nauczki wszelakie. Nawet jeśli uważasz kogoś za niedojdę, przeciętniaka, lenia czy takiego co życie sobie marnuje, czyż nie warto się mu przyglądać? Przyglądaj się mu tak po prostu?
Siedzi na ławce i pije? To jego życie. A co jeśli skupisz się wtedy na własnej osobie? Wyciągniesz wnioski dla Siebie: Nie chcę tak wyglądać, no to pił nie będę. Koniec. Kropka. Czy powtarzanie komuś, że będąc inny od Ciebie, to nie osądzanie bez sędziowskich papierów? Niejednokrotnie podbudowywanie własnego ego? Czy namawianie i umoralnianie to nie bicie głową w ścianę? Co innego, gdy osoba uzależniona przyjdzie do Ciebie i o pomoc poprosi. To jednak już inny temat.

Nauki z życia płynące
Fajtłapa słyszę. Bo się człowiek potknął. Śmieją się, ale już sekundę później wiedzą: Trzeba iść inną drogą i z twojego właśnie upadku wyciągają wnioski.
A co jak przez chwilę nie robisz nic? Pokątnie szept słychać: leń jeden. Potem masz Ci los, dowiadujesz się, że wiele wynalazków właśnie z chęci nic nierobienia się rodzi.

Czasami po prostu najlepiej jest nie robić nic
Wiele pomysłów, które w życie wdrażam, wynikło ze zwykłego zatrzymania się na chwilę w zwykłym świecie, który gdzieś pędzi. Buntu. Schowania pod kołdrę i mówienia mam wszystko w czterech literach. Potem Bingo i moc jest tak nie wiadomo skąd. Z niczego niejednokrotnie rodzą się najlepsze „Cosie”. Znacie, skąd pochodzą te słowa? Rozwiązanie zagadki jutro.

Drobiazgi i cienkie granice
Jeśli
nie robisz NIC, i to NIC nie ma wpływu na innych, to jest NIC Twoje. Z nicością możesz wstawać i kłaść się spać na co dzień. I daj Ci Boże szczęście. Jeśli jednak w stadzie żyjesz kosztem innych, na to NIC całkiem nierobienie warto mieć paczenie.

Wakacyjne posiadówki na schodach

Wakacje to też czas na posiadówki i chwile zadumy. No bo kiedy jak nie teraz, tyle czasu mam na gdybanie, czyli ulubioną czynność kobiet?
Myślę, więc jestem. Myślę więc sobie: Wszystko sprowadza się do tego, że chcemy być zauważeni. W pracy, gdy dobijamy się do szefa i staramy, aby pokazać: Spójrz, jaki mam wynik! W domu, gdy mamy nadzieję na: Pochwal, doceń, przytul! I nic. Zupełnie. No może tylko takie wyproszone. Niektórzy tak mają. Bycie zauważonym ich uskrzydla. Po prostu tak jest. Może warto wziąć do serca?

Kopę lat a dokładnie 10 2/2

Mania
Nie zawsze się o niej mówi, bo często głęboko ukryta w podświadomości. Nawiążę znowu do miłości. Do czego lub kogo? Do życia, ciała, elementu, narzędzia, przedmiotu, pozwalającego realizować nasze pasje. Konie, psy, kociaki, które są dla nas parą w zmaganiach o medale. Kochamy i bez nich nie wyobrażamy sobie często dnia następnego.
Kite, rower, rura, wokół której ciało jak wąż się owija, cyrkowe piłeczki, woda. Kawałek tkaniny w postaci ciucha na modelce, kawałek innego materiału, z którego uszyto spadochron czy baletki baletnicy. Gruboskórny garnek kucharza, smukłe nożyczki w ręce fryzjerki, która z zawodu prawnikiem miała zostać. Ciepła w dotyku piankowa deska do pływania w rękach tego, co w wodzie jak ryba. Nawet serdeczna szmatka w dłoniach tej, co lubi sprzątać. Uczłowieczam? Tak. Niejednokrotnie, bo wszystko żyje swoją energią i chociaż serca w przedmiocie nie dopatrzysz, są nam serdeczne.
Nieodzowny atrybuty. Patrzymy na nie jak w oczy kochanka. Pielęgnujemy. Dotykamy inaczej. Rozmawiamy z nimi, czasami wkurzamy na nie. Chcemy, żeby pomagały, a nie były przeszkodą, chociaż one też czasami mają swój dzień.
Jeśli obchodzisz jubileusze, prawdopodobnie doświadczasz tego. Zmagań, przezwyciężania własnych słabości, chcenie lub niechcenia, gdy pogoda za oknem niemrawa i „witaminy M” ponadto wszystko. Miłości do tego, co robisz. Bo ona pozwala brnąć, w to, co nas wyróżnia dalej.

Co łączy joginkę z fachowcem od szyb
Zacznę od sportowców. Wiedzą, że będzie ciężko i to, że będzie wszystko bolało. Zakwasy i dochodzenie do siebie przez następnych dni kilka. A jednak to robią. Narzekają a we wnętrzu radość i duma. Skończę na tych, u których też pole do świętowania również dostrzegam.
Słucham joginki i patrzę w jej oczy, w których widać jak podjęła już ostateczną decyzję. Już wybrała. Czy z lekkim żalem? Cóż. Kto nie ma dylematów.
– Dopłacałam. Długo dopłacałam, ale zajęcia prowadziłam.
Why? No to się angielskim popisałam. Ciągnę dalej. Bo to jej było i robiła. Chociaż koniec z końcem trudno czasami było i jest związać. Dla siebie i grupki ludzi, którzy do końca byli jej wierni. Nadal są. I czekają, aż nóż narodzi się nowa myśl, nowa szansa, żeby dopłacać, nie trzeba było. Patrzę wstecz, na 4 lata. Uzbierało się do świętowania. Próbuję wracać wspomnieniami i rozbierać na części pierwsze. Jak dobrze, że po każdych zajęciach potrafiłam cieszyć się po trosze.
Patrzę przez okno, siedząc na piętrze własnego biura. Na zwyżce, po drugiej jego stronie, młody dżentelmen w pracowniczym stroju, przeciąga wg własnego wypracowanego systemu myjką po szybkie. Poszukuję ostatnich zacieków. I tak w tym miejscu regularnie dwa razy do roku. Okno błyszczy w słońcu. Biceps widoczny pod koszulką. Który to raz, będzie mógł spojrzeć na dziesiątki metrów semistrukturalnej szklanej elewacji i powiedzieć: No pięknie. Znowu zrobiłem kawał dobrej roboty. Ja na niego od 3 lat tak patrzę. Ten sam rytuał. Wart świętowania? Sami powiedźcie.

Zauważać i nic więcej
Budzę się dnia następnego.
Podsumowuję: U jubilatów kolejne medale z poprzedniego wieczoru dołączyły do reszty kolekcji. W pamięci pozostały słowa:
„Za marzeniami trzeba podążać i je zdobywać – bo inaczej nie byłoby nic przed nami”. Czy trzeba? Na pewno warto.
Najbardziej ucieszyły te, co na samym dole grubą czcionką: I tego, życzymy sobie nawzajem. Bo przecież kto tak doceni, jak nie ten, co podobnego doświadcza?

Na koniec
Tak wiem, wrzuciłam wszystko do jednego wora. Bo wszystko, co kochamy i powtarzamy z przyjemnością, jest dla mnie czymś, co warte uwagi i pochwał.
Wszystkim, co małych i dużych Jubileuszów doczekali, pełny szacunek i ukłon w ich stronę. A do tego słowa: Warto pamiętać o codziennym celebrowaniu. Za każdym razem, kiedy w niepogodę wcześnie rano, czy późnym już wieczorem chce nam się wyjść z domu i zrobić „to coś”, powód jest do radowania. Po co lata czekać? Małe też cieszy.

Kopę lat a dokładnie 10 1/2

Miał być cykl o wakacjach i tak będzie. Z małym oddechem, bo co dzień też się dzieje. Do ciepełka i wspomnień wracamy wkrótce, a tymczasem … O naszych zamiłowaniach. Hobby, obsesji, zdrowych nałogach codziennych czynnościach, na które patrzymy inaczej. Są częścią naszego życia. Dają wypełnienie i spełnienie. Niejednokrotnie są jak naturalne lekarstwo. Dzisiaj o świętowaniu tego, co z dnia na dzień w lecie się zbiera.

Cynowe gody
Przytłumione światło i garstka ludzi. Tylu dotrwało po 10 latach. Razem. W domu skrzętnie gdzieś w pudełkach zabezpieczone przed kurzem, dziesiątki zdobytych latami medali się piętrzy. Uczestnicy uśmiechnięci w towarzystwie lekkiego napięcia, bo i dzień troszkę bardziej okazjonalny. Dla nich, bo dla innych za oknem zwykła sobota. Mnie również się udziela. Jedni Francja elegancja garniturowa, inni bardziej na luzaka. Lubię, gdy ludzie potrafią być sobą. Wiek? Ach tam. Ten nie ma znaczenia. Słyszę: Jesteśmy w podobnym. Och myślę, przecież Ty jeszcze jak dzieciak wyglądasz. Zarost powagi tylko nieco dodaje. Za chwilę rozmawiam z tym, co w budowaniu Polski od dziesięcioleci, olbrzymie ma doświadczenie. Poprawia, co w zdrowiu szwankuje i nadal płynie przez życie przed siebie.
Stoły suto zastawione. Dzisiaj zamiast pierogów na szybko, dużo bardziej finezyjnie. Telewizyjna kamera, która uwieczni moment, słów, a tych nie brakuje miłych i pochwał dużo. Te upchane drobnym druczkiem na pamiątkowych dyplomach, bo i zasług się przecież nazbierało. Pamiątkowe foldery i uściski dłoni. Wspomnienia. Większych fanfarów z zewnątrz nie ma. Sami dla siebie, bo o zauważenie przez innych w dzisiejszych zabieganych, czasach dużo trudniej. Otwieram broszurę. Zdjęcia tych, co po latach tatuaże podorabiali, brody pozapuszczali i ci, którym włosów na głowie ubyło. Małe pomyłki nazwisk. Jak wielkie ma to znaczenie? Papier wszystko przyjmie. Ważne, że inni pamiętają, jak było naprawdę. Jeszcze ważniejsze, że ten, co faktycznie na podium stawał, nie zapomniał. O tym, gdzie wartości szukać nieco później.

Jubileusze i co celebrować
Kojarzą nam się ze słowem „długo”. Skupię się na pływaniu, bo sama do wody dość często wchodzę. Przenieśmy się na moment na basen. Woda. Biorę w dłoń. Przelewa się między palcami, dzisiaj jest nieco rzadsza i mam wrażenie, jakby ktoś wsypał do niej o taczkę chloru za dużo. Garść przeźroczystej substancji, z niebieską poświatą od basenowej nawierzchni, łączy się z pozostałymi kroplami zamkniętymi w tysiącach litrów basenowej niecki. Delikatny odgłos jakby pocałunek najbardziej znanego nam w świecie płynu. Mocze stopę. Zanurzam. Daje lekki opór, chociaż nie jest w stanie nas w pionie unieść. Co innego w poziomie, gdy się na niej położymy i rozluźnimy. Odpuścimy cały strach. Muska, pieści wręcz. Miłość? Prawie. Natura odwdzięcza się.
Dlaczego jest tak, że spotykam po latach pływaka i słyszę: Pływanie jest nudne, zna się wszystkie płytki na suficie i jeszcze ile jest ich na dnie. Już nie pływa. Jubileuszów nie doczekał. Pływał, ale coś poszło nie tak. Teraz są inne może pasje?
Rozglądam się. Patrzę na innego. Tego, który z dumą mówi: To już lat 10? Następnych wiele już w głowie pełnej planów. Nie pamięta, jak często z ust przekleństwo poleciało, bo miał już dosyć przez moment. Co różni tych dwoje?

Przywołajcie w tym momencie własne zamiłowanie. Nawet jeśli jest to wasz własny rytuał kąpieli w wannie. Poczujcie to przez chwilę. Kiedy wchodzicie na sam szczyt ulubionej góry, biegniecie, nawet jeśli jest to codzienny bieg do szkoły z dzieckiem.. O czym piszę? Czyż nie wszystkie nasze upodobania, szajby, rodzą się z małego?
c.d.n.