Czasami w uszach grają mi ludzkie myśli:

Coraz częściej chcemy być lepsi, mądrzejsi, i mieć figurę jak z obrazka. Zamierzamy wiedzieć wszystko. Pragniemy wygrać. Chcemy żeby było nas stać. Musimy być na czas i nad wszystkim panować.

Już sam fakt że nie zrobiliśmy wszystkiego co zaplanowaliśmy, nieźle potrafi popsuć nam humor.

Czy łapiesz się na tym, że chcesz być idealną istotą ?. Mieć idealny porządek. Perfekcyjny makijaż. Bez zarzutu przyciętą brodę. Chcesz ćwiczyć na medal i wygrywać zawsze. Genialne mają być Twoje dzieci, skoro Tobie się nie udało. Czyste wstawać od obiadu i mieć w szkole wyniki najlepsze. I chodzić do muzycznej i uczyć się języka. Co najmniej jednego. Wtedy jest dobrze. Choć mogłoby być jeszcze lepiej.

Czy nie masz wrażenia, że w życiu gonimy jakiegoś króliczka ?. Że dzieci nie mają dzieciństwa, a dorośli nie potrafią cieszyć się zwykłą chwilą ?.

Idę na basen. Po raz pierwszy w życiu przepływam 100 długości. W płetwach. Basen ma 25 metrów. Duma mnie rozpiera. Pierwsza napotkana osoba i jej słowa: W płetwach się nie liczy. A ja myślę – I co z tego. Osiągnęłam to co niedawno było nieosiągalne. Bo mnie naszło akurat teraz. Udało się. I jestem z Siebie dumna. Uśmiecham się i przypominam czasy, kiedy perfekcjonistką byłam. Teraz lubię wyzwania ale nie wszystkich się podejmuję. Albo podejmuję się, gdy mam na to ochotę. Liczę się z błędami i jest mi z tym dobrze.

Wracam z pracy. Małolatka pyta, czy my się łamiemy i dlaczego. Nóżki, rączki. Jesteśmy tylko ludźmi tłumaczę. Przydarzyć się może każdemu. Do ideałów nam w tym wypadku daleko.

Uwielbiam dzieci których mamy pozwalają popisać się mazakiem olejnym i nie wyciągają konsekwencji. Kocham ludzi, którzy stawiają Sobie i innym wysoko poprzeczki, ale wiedzą, kiedy zamiast przeskoczyć warto odpuścić i przejść pod nią.

Perfekcjonizm. Warto się mu przyglądać i nie pozwolić aby za nos nas wodził.