Kategoria: Wyzwania

Dzisiaj dział: Coś dla ciała
Kontynuujemy pakowanie. Po tym, jak zadbaliśmy o ciało czas, żeby zarzucić coś na Siebie. Otwieramy więc szafę i zastanawiamy się, co by tu zabrać ze sobą. Na pierwszy ogień idzie odzienie wierzchnie. Potem bielizna i cała reszta.

Fatałaszki
Skup się na tym, co praktyczne. Wszystkiego, co lubisz, nie zabierzesz. Jedna bluzka poleci z Tobą teraz, a drugiej wytłumacz, że na nią też przyjdzie pora. Te na zaś również zostaw, załóż, że „zaś” nie będzie.
Ubieraj się na cebulę. Koszulek tyle ile dni to i tak już dla osób praktycznych za dużo. Koszulki najmniej miejsca zajmują, ale to nie powód, żeby przesadzać. Jak ciepło może się i spocisz, ale w ciepłe dni też łatwiej ciucha odświeżyć. Wskoczysz do czystej wody, zapierzesz pod uliczną pompą lub w fontannie. Wiem. Wiem. Czasami nie wolno. Są jednak miejsca, gdzie nikt Ci złego słowa nie powie. Takich szukaj.
Taka z dłuższym rękawem przyda się zmarzluchom. Jedna na dni kilka. W ostateczności na każde dni dwa. Jeśli wyjazd nie dłuższy niż tydzień jedna ciepła bluza lub kurtka. Jedne spodnie na tyłek. Drugie można na zapas. Jeśli wolisz sukienkę, spodnie kiecką zastąp i w drogę.
Pamiętajcie, że mówię o maksimum. Nie bójcie się słowa „mniej”. Nie bójcie się mniej zabrać ze Sobą. Upychanie pustek kusi. Plecak jednak podobnie jak my, w życiu potrzebuje troszkę luzu.
Co do materiałów. Bawełna króluje. Bawełniane rzeczy sprawdzają się idealnie. Jeansy zawsze i wszędzie. Chwała Leviemu Straussowi za to, że je wymyślił. Miały służyć farmerom, a służą całemu światu zarówno w lecie, jak i w zimie. Ewenement.
Wszystko, co ze Sobą bierzesz warto, aby było z kupki o nazwie: Nie trzeba prasować. Niewyprasowane w modzie. W wyprasowanym co się trochę pomnie też nic złego. W doborze więc swoboda. Wszystko zwijaj w ruloniki, bo zajmuje mniej miejsca.

Bielizna
Majtek kilka, skarpetki tam gdzie zimno. Biustonosz? A może tylko jeden, maksymalnie dwa? A może żaden? Bez niego też się da. Och! Jak ciało wtedy odpoczywa od tych wszystkich ramiączek i sprzączek. Dla facetów bokserki. Jeśli sprytnie dobierzesz, posłużą również jako spodenki albo kąpielówki do pływania. A jak majtek zabraknie, pamiętaj w druga stronę, kąpielówki to też gacie.
Ogólnie rzeczy z tego działu zajmują mało miejsca. Policz i wrzuć tyle, ile mądra głowa podpowiada. Moja czasami podpowiada „bez”. Aha! Jest super. Wiem, że jesteśmy narodem nieco wstydliwym, ale polecam.

Coś pod szyję i nie tylko
Ulubiona praktyczną apaszkę lub szalik warto mieć pod ręką. W chłodne dni szyję uchroni przed wiatrem. W ciepłe zawiązana na głowie zabezpieczy przed słońcem. Doceniam, bo kiedyś odkrywam, że może za ręcznik posłużyć. To, co dwa w jednym w podróży super się sprawdza. To, co 3 w 1 jeszcze bardziej.

Strój kąpielowy i kąpielówki
Nawet jeśli wybierasz się na pustynię, warto mieć zawsze przy Sobie.

Pidżama
Do spania weź koszulkę i spodnie od dresu. Te, w których chodzisz na co dzień. Gdyby zaś jednak przyszła z ciuchami bieda, ubierz i wyjdź w nich na ulicę. Nikt — uwierz mi nikt — nie kapnie się, co jest grane. Wersja druga, czyli: Śpij w tym, w czym będziesz na następny dzień chodził, również się sprawdza. Szokuje? Oj tam. Oj tam.

Buty
Po pierwsze te najbardziej praktyczne. Jedne plus jakieś sandały. Najlżejsze jakie macie. Stopy lubią być wietrzone. Szczególnie gdy dużo się przemieszczają. Na wyjazdach nogi lubią buty z miękką podeszwą. Również takie co się dobrze nogi trzymają. Zresztą sami stóp zapytajcie.
Przepadają na bosaka. To nie żart. Tam, gdzie można butów nie ubieraj. Spróbuj dać nogom odpocząć. Pod nogi patrz, gdy psy są dookoła a do wody daleko. Psie odchody w stopy grzeją, ale samopoczucie dość dziwne. W razie pierwszego kontaktu nie przejmuj się sytuacją. Wytrzyj, chociażby o najbliższą kępę trawy i maszeruj dalej. Na resztę mniej możesz zważać. Baw się tym. Przecież jesteś na urlopie.

Damska podręczna torebka
Ładna, ale często zbędna. Przecież już jeden podręczny bagaż masz. Po co z sobie czymś następnym głowę zaprzątać. Płaska materiałowa saszetka na gumce w pasie załatwi sprawę. Dowód czy paszport, trochę gotówki, bilet lotniczy. Tu jest ich miejsce. Kobiety na czas podróży bierzcie przykład z facetów. Oni całe życie potrafią dokumenty i pieniądze przenosić w przedniej lub tylnej kieszeni spodni. A jaki ja mam własny patent? Dla kobiet co chcą czuć się dobrze, praktyczne rozwiązanie. Dla facetów również, bo i takich co torebki noszą, też spotkałam. Miej przy Sobie kosmetyczkę, która kształtem małą torebkę przypomina. Po bokach przyszyj delikatne uszy. Przywiąż do niej kawałek dekoracyjnej wstążki lub sznurka. Można też w drugą stronę. Jeśli masz torebkę, która jest lekka i mało miejsca zajmuje, użyj w podróży zamiast kosmetyczki. 2 w 1 znowu się sprawdza.

Paski i ozdobniki
Im więcej założysz na siebie, tym dłużej spędzisz czasu przy odprawie lotniskowej. Po co więc Ci to i na co? Zegarek tylko, gdy bardzo lubisz, przecież są wakacje. Drugi jakby co masz w telefonie. Bez polecam najbardziej. Przecież są wakacje. c.d.n.

Czystość i higiena
Za oknem słońce. Dużymi krokami zbliżają się wakacje. Oj tak! Planujemy podróż a na drodze do marzeń, stają nam bagaże. Przed nami pakowanie „skaranie”. Rzeczy dużo a czasami masa. Dla tych, co wiedzę na temat praktycznego podróżowania chcą pogłębić, przedstawiam kilka wskazówek co zrobić, żeby w trakcie podróży wołem bagażowym nie zostać. Bazuję na własnych przygodach, ostatniego wyjazdu do Wenecji i doświadczeniu uroczych praktyków, których mam szczęście spotykać na swojej drodze. Na początek jednak krótka historyjka.

Moje pierwsze wyjazdy pamiętam jak dzisiaj. Masa tego i jeszcze troszkę tamtego.
Chciało się dom spakować, bo przecież jak dojadę na miejsce, to będzie czegoś na pewno brakować. Pół szafy i drugie pół łazienki. Obowiązkowo zapasy z szafek. Lodówki się nie dało. Szkoda. Jeszcze do sklepu, bo były dzieci. Żeby poczciwiny w samochodzie czy samolocie głodu nie doświadczały. Do pojazdu ledwo się mieściło. Zrzucało się winę na potrzeby niewinnych pociech. One stały w drzwiach i twierdziły, że im tylko przytulanka się przyda. Teraz wiem, jak dużo było w tym racji. Chodzenie dwa dni w jednym w zupełności im nie przeszkadzało. Mogły i tydzień, tylko dla mnie było to nie do pomyślenia. Słuchałam, wypuszczałam drugim uchem i dorzucałam jeszcze na zapas. Więcej ciuchów być musiało, albowiem wyszłam z domu, gdzie jak tylko jakaś plamka to wstyd pisał się przed  ludźmi. Trzeba było więc zmieniać i od razu zapierać. Ach te rodzinne kochane schematy.
Zazwyczaj przed wyjazdem było drobne zamieszanie, a potem kilka godzin pakowania. Jeszcze potem dużo noszenia, ważenia walizek, żeby z wagą nie przesadzić, liczenia i pilnowania, żeby nic się nie zawieruszyło. Z czasem na pierwszy plan wysunęła się wygoda. Potem było Peru i dżungla, o której jakiś czas temu pisałam.
Jak jest dzisiaj? Sami zobaczcie.

Plecak czy torba?
Plecak, bo o zdrowie dbać trzeba. Ciało lubi symetrię i wygodę. Jak najlżejszy, materiałowy bez zbędnych kieszonek. Po co potem zastanawiać się, co w której? Osobiście uwielbiam lniany. Zawsze jeden. Niezbyt duży. Nawet mniejszy niż mówią przepisy. Taki który zawsze przy Tobie. Stanie w kolejkach, aby nadać bagaż, masz wtedy z głowy. No i nic nie zgubią na lotnisku, a jak zgubią to nie Twoje. Ulga. Masz święty spokój. Waga podręcznego mała, taka, żeby garba się w przyszłości nie nabawić. Podróżowanie powinno być przecież od początku do końca przyjemnością. Lekki bagaż znaczy mało w środku. Chcesz wiedzieć jak mało? Czytaj dalej.

Szczoteczka
Dlaczego od niej zaczynam? Bo jest dla mnie bardzo ważna. Dobre samopoczucie i odpowiedni smak w buzi właśnie jej zawdzięczam.
Najzwyklejsza zamiast tej niezwykłej. Elektryczną z gadżetami zostaw w domu. Po co ma się zniszczyć? Na co lament i panika, gdy się rozładuje? Rączką troszkę pomachasz kółeczka, rączce na zdrowie wyjdzie, a jak weźmiesz jednorazową, przed powrotem wyrzucisz. Bagażu mniej wołom lżej, jak ja to mówię. Powiesz: Ale to tylko szczoteczka! A ja na to: ziarnko do ziarnka i zbierze się miarka.

Pasta
W wydaniu mini. Polecam skondensowaną typu Ajona. Kropelka na jedno mycie i paszczęcha czyściutka. Niektórzy na poprawkę biorą gumy do żucia. Miejsca tyle prawie co nic nie zajmuje. Ja jednak odradzam. Po pierwsze konserwantów ma od licha. Po drugie: Za dużo mi się ich do butów podczas podróży przyczepia. Dbajmy więc o zdrowie i środowisko.

Mydło
Tylko wtedy gdy wiesz, że nie będzie na miejscu po przyjeździe. Takie w kostce. Że co zapytasz? Wiem, co mówię. Sprzedają jeszcze takie. Kup wielkość odpowiednią do długości podróży. Gdy lubisz się rozpieszczać kup takie full wypas. Z oliwką i pachnące i jeszcze z pilingiem. Dla własnego komfortu, nic więcej. Podczas podróży samolotem większych płynów i tak w podręcznym nie przewieziesz. Długo się nie zastanawiaj, bo zaraz na początku i tak będą kazali wyrzucić. Szkoda?  Jak się dopasujemy to i nie żałujemy.
Jeśli płyny, szampony i balsamy uwielbiasz, nic straconego. W sklepie z kosmetykami poproś o próbki. Zawsze znajdą się jakieś dla Ciebie. Spróbujesz, a nóż kupisz w przyszłości.
Jeśli o próbki wstydzisz się prosić lub ogólnie płynów używasz dużo: Hmm. Kup na miejscu, Po co przez pół świata duże butle wozić. Dobrym rozwiązaniem jest zakup małej niedrogiej buteleczki sieciowego szamponu dla dzieci. Posłuży również do kąpieli, jak i do zaprania na szybko drobnych rzeczy.
Ogólnie obstaję przy swoim. Żeby być czystym, wystarczy trochę czystej wody.

Kremy, podkłady tusze i inne drobiazgi
Osobiście twierdzę, że niepotrzebne. No może troszkę jakiegoś od słońca. Szanuję jednak wybory i wiem, że niektórzy się z tym dobrze czują lub bez tego żyć wręcz nie mogą.
Nie mnie przekonywać na siłę więc co powiecie na takie rozwiązanie? Strefa DutyFree to raj dla Was na ziemi. Wpadam tam czasami, ale nie po to, aby mieć okazję do wydania pieniędzy. Próbek na półkach nie brakuje. W żadnej łazience takich nie uraczysz. No przynajmniej ja się nie spotkałam. Te świeżutkie na wypróbowanie tylko czekają. No co! Mają napis próbka? Mają.
No to pytam teraz, po co w domu skoro można przed wejściem do samolotu?
Na wyjeździe daj skórze odpocząć. Blasku nie straci, a może nawet nabierze. Inny klimat swoje zrobi. W drodze powrotnej w sklepie bezcłowym powtórka z rozrywki i z bliskimi przy wyjściu z samolotu, jak Ta Lala witać się można.
Jeśli Was to nie przekonuje cóż, nadal upieram się przy minimum z minimum.

Pilniczek do paznokci
Jeden mały lekki, dla tych, co lubią gasić pożary. Jeśli jednak zadbasz o dłonie i ciało przed wyjazdem, gadżety mogą okazać się zbędne.

Maszynka do golenia
No cóż. W samolocie nie przewieziesz. Kobiety, które nie usuwają owłosienia laserem, kupią jednorazówkę na miejscu. Faceci pamiętajcie: kilkudniowy zarost nadal w modzie.

Antyprespirant
Jeśli przed wyjazdem użyjesz odpowiedniego w postaci blokera, potem na kilka dni ze zwykłymi pożegnać się można. Staram się nie reklamować, za chemią nie przepadam, ale Excipial w tym miejscu podpowiem. Jeśli się odpowiednio odżywiasz anty śmierdziuchy ogólnie zbędne. Twój zapach jest neutralny. Ty pachniesz wtedy raczej, a nie śmierdzisz.

No i gdzie to wszystko upchać, czyli jaka kosmetyczka
Praktyczna. Niezbyt mała i nie za duża, materiałowa z cienkiego materiału poczciwina. Mięciutka, żeby dopasowała się do reszty maneli. Aby mogła gdzieś wypełnić puste miejsce w którymś z plecaka kącików. Na jednym z wyjazdów użyłam bawełnianego woreczka. Czasami pakują do takich buty w sklepie. Butów nie kupowałam. Poprosiłam. Dostałam za darmo. Sprawdził się idealnie. Jeśli przeczytałeś wpis poprzedni (wers: „Damska podręczna torebka”) już wiesz, że kosmetyczka czasami ogląda też światło dzienne. Warto chwilkę pomyśleć, jaka będzie nam najlepiej służyć.

Czy to wszystko? Nie, nie. Patrz następny wpis / c.d.n.

O Panu Dyrektorze, który wykazał się zaangażowaniem, było niedawno. Teraz o pewnej Pani co odwagę wielką ma w sobie. Na zewnątrz surowej i konsekwentnej businesswoman, w środeczku z wielką dozą ciepła dla wszystkich. Czasami nieprzystępnej, ale w rzeczywistości takiej do rany przyłóż. Tej, co surową ręką wszystko w ryzach trzyma, ale o chwaleniu nie zapomina. Kobiecie, która potrafi cieszyć się radością innych. Dumnej z wszystkich osiągnięć swoich podwładnych i podopiecznych. Pełnej miłości i matkującej wszystkiemu, co małe.
Dzisiaj więc o nieustraszonej, chociaż w głębi duszy pełnej obaw Pani Dyrektor, która w dniu ważnej imprezy, gdy słońce bawiło się w berka, nie dała za wygraną.
Chcecie posłuchać o czymś dobrym, gdy w mediach tylko o złym mówią? Proszę bardzo.

Piknik
Słysząc PIKNIK RODZINNY, zazwyczaj wiemy, o co chodzi. To impreza, na której w pogodny dzień bawią się dobrze wszyscy od lat 1 do 100. Każdy prawie również wie, że kiedy niebo płacze, z plenerowej imprezy niewiele korzyści zostaje. Pusty plac, który miał tętnić życiem, mnóstwo jedzenia, które ląduje w koszu, zamoczone dekoracje. Dla wielu jedna wielka klapa.

Deszczowy poranek
Kap, kap, kap. Budzę się. Deszcz uderza o szyby. Ciężkie chmury spowiły niebo. Tak jest od dłuższego czasu. Na lepiej nie zapowiada się zbytnio. Mija zaledwie chwila. Jestem wśród maluszków karaluszków oraz przedszkolnej kadry. Na korytarzu ruch jak w ulu. Pracownicy placówki przemieszczają się sprawnie po korytarzach. Z ust Pani Dyrektor padają słowa: Proszę wypatrywać pogody! Jakbym słyszała: Zróbmy wszystko do jasnej ciasnej, żeby się udało. Damy radę. Czuję, że będzie się działo. Bez względu na wszystko. Zerkam przez okno. Na placu zabaw jedna z Pań wyciera ławeczki, na które nadal kapią drobne kropelki deszczu. Kap, kap, kap. Inna Pani zaczyna wieszać balony. Energia jest i wiara. Pani Dyrektor moc garściami stara się rozdawać. Tylko czasami niepokój mały przemknie. Kobieta jak na razie, nie pozwala mu się nigdzie zadomowić.

Na wielkim placu zabaw liczna zieleń nabrała ostrości i intensywności. Podwórkowe zabawki w wodzie, po zjeżdżalni jak na razie woda spływa. Deszcz rozbawił się na dobre.

Tak bliżej południa
Zbliża się godzina, kiedy obie wskazówki zegara, równocześnie na baczność równiuteńko stają. Deszcz jak padał, tak pada. Przyjechała ekipa ze sprzętem. Lubię deszcz, wręcz czasami uwielbiam, ale dzisiaj w dniu imprezy? Próbuje mu coś do słuchu powiedzieć, ale on, hmm czasami bywa taki uparty.
Dzisiaj właśnie w tym miejscu ma być muzyka i mnóstwo atrakcji. Co ciekawe dużo tych wodnych. Karuzela, pompowańce i wielka loteria. Malowanie twarzy, kącik „piękne paznokcie”, strefa stylizacji fryzur i Bóg wie co jeszcze. Stają pierwsze namioty. Deszcz na chwilkę odpuścił. No NARESZCIE. Czy są szanse na słońce? Tylko deszcz chyba wie. Oj Deszczu, Deszczu. Co Ty jeszcze dzisiaj wymyślisz.

Zaraz się zacznie
Chmury nadal królują. Od godziny nie pada. Jest dobrze. Wszystko rozstawione z wyjątkiem stołów z pysznościami i grillem. Jeśli tak pójdzie dalej, Pani Dyrektor nie nabawi się siwych włosów, a ktoś inny z organizatorów zawału nie dostanie. Wyobraźcie Sobie, kiedy Wam ostatnio bardzo na czymś zależało. Na mega gadżecie, wielkiej miłości czy pięknych wakacjach. Dokładnie tak zależy tym ludziom. Bo co mają powiedzieć Panie dzieciakom, które od tygodni dzisiejszym dniem żyją. Jak mają odmówić zdeterminowanym pociechom, które upominają się gromko: Protestujemy. Burzy nie chcemy!
Dzieciom deszcz nie straszny, ale dobrze wiedzą, że my starsi bywamy troszkę „straszaki”. To dla nas dorosłych wołają o pomstę do nieba.

Imprezę czas zacząć
Pierwszy gościem jest: No zgadnijcie kto?
Deszcz, o drugim imieniu Ulewa. A jakże inaczej. Chce pokazać, na co go stać. A stać go na wiele. Pada, jakby odkręcił tam na górze prysznic na maksa. Cóż w tym miejscu mogę powiedzieć. Dzisiaj od rana dzięki Pani Dyrektor mimo wszelkim przeciwnością losu, wiary w eterze jest dużo. Potrzeba dużo więcej. Wierzę więc teraz podwójnie.
Przyjechałam na czas, żeby być, kiedy inni stwierdzą, że się nie opłaca. Przybyłam, bo w jedności siła. Rozglądam się. Na środku garstka maluchów. Łatwo się liczy. BA! Cała trójka. Dzieciom mokro nie przeszkadza. Pierwsze wabiki, które mają branie, to liczne kałuże. Atrakcyjne jak świeżutkie, pachnące bułeczki prosto z pieca. Czujecie to?
Jeden z rodziców kochający swoją pociechę stoi skulony pod tworzącą naturalny azyl koroną dużego drzewa. W ręce dodatkowo dzierży parasol. Dzielny.
Miny organizatorów nietęgie. Miejsca wydawania posiłków nadal świecą pustkami. Wielki dmuchany smok jak na razie przycupnął przy ziemi. Oni dumnie jednak rozstawiają się na swoich stanowiskach. Pilnują licznych nagród, aby nie stały się zmiennej teraz pogody ofiarą.
Słyszę słowa Pani Dyrektor: Ja dzisiaj zawału dostanę.
Los wystawił ją na próbę. Pani losowi nie daje się dzień cały.
Pytam jedno z dzieci: Co Ci się tutaj podoba najbardziej?
Dzielność Pani Dyrektor i Piknik w deszczu.
Zaangażowanie docenia, a do tego ma rację. Oryginalnie, niepowtarzalnie, inaczej.
Po kwadransach dwóch deszcz uznaje imprezę za nudną. Zaczyna się lekko przejaśniać. Ludziska schodzą się powolutku. Uff. Dobrze, że są tacy co deszcz im niestraszny i tacy, którym na prośby dzieci serduszka zmiękły. Radość rośnie w moim sercu.

To dzieje się naprawdę
Przeglądam się w jednej z kałuż. Dostrzegam w niej promień słońca. Najpierw jeden, potem drugi. Odbił się i poleciał dalej. Chcę więcej. Chcę dużo więcej. Chce tego tutejsza ekipa, dzieci, ich opiekunowie oraz nowoprzybyli. Wiecie, że kiedy bardzo czegoś chcemy, wcześniej czy później to do nas przychodzi?
Dla fizyków kwantowych to jasne jak budowa cepa. Skoro nasza świadomość jest przestrzenią dla energii, energia jest przestrzenią dla zamysłu, a zamysł powoduje wszelki ruch, to co spowoduje zamysłów wiele? Jak myślicie?
Oczy otworzyłam szeroko. Z pobliskich zabudowań i bloków zaczynają wysypywać się następne postacie. Jeden zabłąkany, świadoma deszczu matka z synem. Całe rodziny. Parking wypełnia się samochodami. Karuzela i Koło Fortuny pod czerwonym parasolem, idą w ruch. Dzieci z kałuż przechodzą do prawdziwych atrakcji wodnych. Słońce muska po plecach. Ptaki zaczynają śpiewać, wtórując latynowskim brzmieniom dochodzącym spod namiotu DJ – a. Moje nogi same chodzą w rytm takiej muzyki.
Do punktu charytatywnych cegiełek i atrakcji ustawiają się kolejki. Pani Dyrektor z twarzowym koszyczkiem między dziećmi chodzi, rozdając słodkie cukieraski, Patrzę po policzkach. Nabrały rumieńców. Od słońca i uśmiechów, które zawitały na twarzach wszystkich. Pierwsze kiełbaski z grilla schodzą. Kuszące kolorowe słodkości przed budynek wyjechały. Słyszę głos Pani Dyrektor: Bawimy się o godzinę dłużej. Czuję się jak po drugiej stronie magicznego lustra.

Ponownie zerkam na wodę w zagłębieniach. Teraz nikomu już nie przeszkadza zbytnio. Moją duszę przepełnia radość. Przecież to wszystko dla nas. Gdyby znowu niezaangażowanie garstki osób, gdyby nie wiara ich i im podobnych, mogłoby tego wydarzenia w ogóle nie być. Mogłoby nie być małych i większych radości.

A teraz pytania, bo interpelacje dają do myślenia. Co tu się w ogóle wydarzyło?
Czy to cud był a może zbieg okoliczności ? A może tak się Pani Dyrektor fuksnęło?

Osobiście twierdzę, że tu cudów nie było. Nikt na nie liczył. Wiara i nadzieja zrobiły swoje. Materia energii w tym miejscu pochyliła czoło. Wywieramy wpływ na świat, w którym istniejemy, często nie zdając sobie z tego sprawy. Wspierające słowo, pozytywne myśli, niewiele więcej trzeba. Nawet pogoda się nas wcześniej, czy później posłucha. W jedności siła. Jeśli w to nie wierzysz, co Ci szkodzi? Czy wiara kosztuje? Odważnych jak Pani Dyrektor zawsze warto wspierać. Na wszystkie sposoby.

Minął dobry tydzień. Od chwili kiedy na pikniku wyszło słońce, z nieba żar się nadal leje. Pani Dyrektor i cała reszta pokazała siłę pozytywnego myślenia.
Idą wakacje, a my lata spragnieni. Ja jednak deszczyku troszkę potrzebuję. Czekają na niego las, łąki, pola i ogródki działkowe. Wypatrują alergicy. MOCARZE moi kochani, prosząc o pogodę, pamiętajcie o równowadze. Idąc śladami Pani Dyrektor, nie bójmy się deszczu.

Robiąc ten wpis, siedziałam przed otwartym oknem, kiedy nagle dobiegł do mnie znajomy mi zapach. W powietrzu poczułam świeżość. Usłyszałam znajome mi kap, kap, kap. Podniosłam głowę. Spadł przyjemny ciepły deszczyk. Dobrze mi.

 

 

Czasami jest nam coś w życiu dane. Czasami w sekundę odebrane to, co mamy najcenniejsze. Skoro już tutaj wpadłeś, poczytaj o chwilach, które dają do myślenia. O szczęściu, które przyświeca codziennie nie jednemu z nas.

Przygody początek
Skoro masz chwilkę, pojedziemy samochodem na krótką wycieczkę. Ty pojedziesz. Nie przejmuj się, że masz za słabe umiejętności albo że dopiero z samochodu po całym dniu wysiadłeś. Przestań myśleć o braku dokumentów. Tu nie ma też granic wiekowych. Połóż ręce na kierownicy i po prostu zapal silnik.
Rozglądnij się. Jest późny wieczór. Wyjeżdżasz z typowego małomiasteczkowego osiedla domków z osiedlowym sklepikiem i przedszkolem w okolicy. W ich sąsiedztwie las sosnowo — brzozowy. Troszkę olchy, a i buk się przytrafi. Do domu masz rzut beretem. W przydrożnych domach światła już pogaszone. Niebo ciemne. Na drodze z powodu braku lamp zrobiło się nieprzyjemnie. Lubisz kolory, ale tutaj ich trudno o tej porze wypatrzyć. W dzień jest zupełnie inaczej. W lecie potrafi być tutaj pięknie. Kiedy? Gdy słońce między koronami drzew się przedziera i pada na asfalt, tworząc mozaikę i pokazując grę świateł. Dzisiaj jednak uliczka tonie w mroku. Szaro, buro i ponuro, tak to nazwijmy. Gdzieś w oddali widzisz delikatne światła nadjeżdżającego samochodu, ale jesteś od niego jeszcze daleko. Wsłuchaj się w odgłosy hulającego po okolicy wiatru. Zagłusza spokojną muzyczkę, którą sobie w radiu zapodałeś.

Mieszacz pospolity
Często słyszę: Jak ja nie lubię zimy. Jak mi to ten deszcz przeszkadza. A jak jest u Ciebie z wiatrem, który potrafi wszędzie się zakraść?
Jedziesz powoli i po obu stronach drogi widzisz drzewa. Swoje lata już mają i z wiatrem o miejsce walczą. On się z nimi bawi, a one traktują to bardzo serio. Wiedzą, że płata figle i że potrafi wprowadzić nieład. Że czasami w lecie przynosi ze sobą bryzę, zaś innym razem potrafi wywołać niebezpieczny szkwał na jeziorze. Wszystko w zależności od potrzeby. Mieszacz pospolity często pachnie lasem lub kobiecymi perfumami. Jego zapachów tak naprawdę nie zliczysz. Do tego gadżeciarz i kolekcjoner. Zabiera wszystko, co stwierdzi, że mu nagle potrzebne. Od papierka na ziemi po domy bezcenne. Jest sobie ogólnie panem. Wirujący i świszczący w uszach w tej opowieści jest bez dwóch zdań bohaterem pierwszoplanowym. Tyle o nim. Wracamy do pozostałych.
Mówimy: Starych drzew się nie przesadza. A i owszem. Drzewa tu rosnące nie chcą zamieszania i zmian. Ludzie również zmian nie lubią. A co na to dzisiaj wiatr?

Plany planami, a życie Sobie
Ciemnica nie pozwala jechać szybko. Z daleka nagle dobiega do Ciebie znajomy odgłos. Coś spadło ciężkiego i o ziemię gruchnęło. Jesteś bardzo blisko. Runęło w poprzek drogi jedno z drzew. Prawie czułeś na własnej skórze drgania, które ziemia przeniosła. Słyszysz, a może właśnie nie słyszysz, jak sąsiadujący las na chwilę zamarł. W końcu jeden z jego przyjaciół odszedł na zawsze. Las długo jednak nie ma czasu na zadumę. Pisk nadjeżdżającego z naprzeciwka samochodu i jego taniec na drodze przyciągnęły również Twoją uwagę. Trudno, żeby było inaczej. Znalazłeś się prawie w centrum zdarzenia. Pojazd, który jeszcze przed chwilką jechał spokojnie, zawisł w powietrzu na przydrożnym rowie. Jesteś nieopodal tuż po całym incydencie. Młody chłopak wysiadł i zaświecił Ci w oczy smartphonem. Młodzieńcowi nic nie jest. Gdyby nie on Twój samochód byłby następnym. Spoglądasz na młodą dziewczynę. Jechali razem. Jej długie blond włosy świecą na złoto w świetle Twoich reflektorów, dochodzi do siebie powoli. Dzisiaj nikt nie ucierpiał. Zatrzymujesz się. Nie możesz uwierzyć jak w życiu wszystko szybko się czasami dzieje.

A co gdyby?
Nasza głowa, chcąc nie chcąc zaczyna analizować. Przypominasz Sobie, jak to było, gdy wyjeżdżałeś. Widzisz, jak Twój samochód rusza, nieco o innej porze niż planowałeś, bo buta trudno było zapiąć. Zatrzymujesz się po drodze celem sprawdzenia, czy telefon masz przy Sobie. A co gdyby Twój samochód znalazł się tutaj chwilkę wcześniej? Nie znalazł się, bo nie było Ci pisane.
Dostrzegam, że nie minuty a setne sekundy czasami wystarczą, aby coś nie zostało przez nas zauważone lub przytrafiło się nam coś niespodziewanego. Jeden krok postawiony na pasach wcześniej i nas nie ma.

Być albo nie być
Mimo, że czasami człowiek psioczy na to życie lub żyć mu się nie chce, w takich momentach na buzi i w sercu często dostrzegamy radość i ulgę. Jakie by to ŻYCIE nie było, chylimy mu czoła i dziękujemy, że ŻYCIE dostało się w darze. Dlaczego? Bo myśli przechodzą: Tyle planów przede mną, tyle marzeń niezrealizowanych. Dzieci, które straciłyby kogoś bliskiego, ktoś bliski, który by cierpiał, bo kocha i życia bez nas Sobie nie wyobraża. Możemy nie kochać samych siebie, ale są przecież inni. Mimo naszej nie idealności wybieramy, że lepiej chyba jednak „być”.

Dla tych o silniejszych nerwach
Wsłuchuję się w słowa: Jemu było pisane. Mowa o młodym chłopcu, uczestniku wypadku, który przeżyłby, gdyby jeden z samochodów uczestniczących w kolizji nie zmienił trajektorii i nie spadł prosto na niego. Akrobacji się zachciało. Spadł właśnie w tym samym miejscu co młodzieniaszek o kilka sekund później, a przecież miejsca dookoła miał pod dostatkiem i czasu tez mu nikt nie liczył.
Tego samego dnia na YT oglądam przypadkowo nakręcony filmik: Po chodniku spaceruje para nastolatków. Wzdłuż deptaka pas zieleni z drzewami, a za nimi droga dwupasmowa. Od jadącego tira odpada, koło toczy się z prędkością niewyobrażalną, mija drzewa, chociaż te posadzone dość gęsto i trafia prosto w jedną z przechadzających się osób. Mała chwila. Szans na przeżycie żadnych nie było.

Powód do radości
Kiedy widzę lub słyszę takie przykłady, przypominam sobie, z czego tak naprawdę warto się w życiu cieszyć. Im wyżej poprzeczkę szczęśliwości stawiamy, tym trudniej zauważać nam radości te nagle nam ofiarowane.
Mówią, że czasami nam pisane. Wierzyć czy nie wierzyć? Cieszyć się chwilą, czy smucić całymi dniami, bo nie możemy mieć tego, co byśmy bardzo chcieli? Ładniejszego ciucha, 100 000 na koncie, większego samochodu, partnera bez wad takiego idealnego. Pamiętajcie, że każdy nowy dzień jest darem. Jeśli wieczorem możemy położyć się spać cali i zdrowi, jest to już całkiem spory powód do radości, o którym zapominamy.

A jak przygoda się zakończyła? Po godzinie śladu po drzewie już nie było. Chłopacy strażacy szybko temat załatwili. W ruch poszły wyciągarki i piły. Wiatr zrobił swoje i ucichł. O tym, że coś tutaj rosło, przypomina pozostała w ziemi wielka dziura. O tym, że ktoś cieszy się nadal życiem, przypomina tylko kilka śladów kół w przydrożnym rowie, które wkrótce deszcz rozmyje.

To nie o wyjazdach najbliższych czy pozostawaniu samemu w czterech ścianach dzisiaj piszę, a raczej o bytowaniu z samym z Sobą, które potrafi być cudownym doświadczeniem. Nie o samotności, która może być chwilową niedyspozycją, a takiej, przy której tracimy nadzieję i już trudno nam się potem podnieść.
Przez długie lata nie dochodziłam różnicy. Być samemu i być samotnym. Różnica znaczna czy subtelna, niezauważalna prawie? A może różnicy nie ma? Odpowiedzi znajdziecie, mam nadzieję poniżej.

„Być samemu”
(…) Co lubię robić najbardziej to– NIC, odpowiedział Krzyś. A jak to się robi? Spytał Puchatek po dłuższym namyśle. To znaczy, po prostu chodzić sobie i przysłuchiwać się wszystkiemu, co można usłyszeć, i o nic się nie martwić.
„Chatka Puchatka” A.A. Milne

Po lesie spaceruje dziewczyna. Już nie taka młoda, ale ciągle jak dziewczynka się czuje. Dużo ma w Sobie z dziecka. Ubrana od stóp do głów solidnie, zmierza bez wielkich planów przed Siebie.
W lesie już wiosną pachnie. Drzewa po zimie jeszcze lekko zaspane. Pod stopami ślady saren, które może właśnie przed kilkoma minutami tędy przebiegały. Nieco jest pochmurno, ale widok to rekompensuje. Wśród gałęzi słychać ptaki co cichutko o gościu po ich lesie spacerującym, rozmawiają. Odgłos sroki? Nietypowy jak dla tego miejsca. A może jednak? W zaczarowanym lesie wszystko jest możliwe. Dziewczyna wygląda na szczęśliwą. Emanuje z niej spokój. Jej błogość otoczeniu się udziela. Chce być sama, bo lubi czasami sama ze sobą przebywać. Do lasu zawitała, aby przysłuchać się ciszy i temu, co ją od czasu do czasu zakłóca. Tu przyszła, aby nie martwić się przez chwilę, co było i co będzie, kiedy wróci do świata, który na chwilę zostawiła. Zaglądnęła, aby przyglądnąć się swoim myślom bez ich analizowania. Po prostu pochodzić Sobie biorąc przykład z bajkowego Krzysia.

Zapytacie może: Ale po co to Bycie samemu, skoro wśród ludzi jest dobrze? Nie zawsze dobrze i nie wszystkim. Zdarza się, że przytłoczeni życiem potrzebujemy bezpiecznego miejsca. Azylu, w którym znajdziemy od życia dystans.
Samotne podróże, ćwiczenia do upadłego w pojedynkę, słuchanie muzyki ze słuchawkami na uszach, modlitwa czy zwykłe patrzenie bez celu przez szybę w autobusie. Nawet nie zdajemy Sobie sprawy, jak często sami ze Sobą jesteśmy i jak często takie przebywanie nam służy. Czym się charakteryzuje ten byt dziwaczny? „Bycie samemu” ze Sobą powtarza się jak pory roku, a nawet dużo częściej. Zazwyczaj nie trwa wiecznie. Bywa lekarstwem dla ciała i duszy. Jest nam kompanem nie wrogiem.

„Samotność”
Dokąd idziemy? – spytał Puchatek. Donikąd – rzekł Krzyś.
„Chatka Puchatka” A.A. Milne

W pokoju metalowe, proste w kształtach łóżko. Zimne w dotyku. Na nim osoba. Śpi, ale tylko krótką chwilkę. W powietrzu unosi się ciepłe powietrze. W ruch wprowadza go jedynie rytmiczny oddech. Kiedy osoba oczy ma zamknięte, oddech spowalnia i staje się płytki. Powietrze w przerwach zamiera w bezruchu. Kiedy sen nie przychodzi, oczy człowieka wpatrzone są w obrazek. Ten wisi na ścianie nieco niechlujnie powieszony. Lekko przekręcony. Taka sztuka dla sztuki, chociaż dla niektórych świętość, bo tematyka religijna. Poprawiam i stawiam do pionu, chociaż nie wiem, czy dla lokatora ma to jakieś znaczenie. O to, czy osobie tutaj przebywającej pasują te klimaty, nikt nie pyta. Nie dziwne, więc że na twarzy zero emocji. Wzrok zawisł gdzieś w przestrzeni. Zatrzymał się w drodze do obrazka, zapomniał, gdzie podąża. A może tak naprawdę nie miał żadnego celu?
Dawno nieotwierane okno za głową się schowało. Na stoliku telewizor. Zastanawiam się, czy czarno biały, czy już ten z kolorowych. Co to jednak ma za znaczenie skoro i tak nie działa. Osoba nieco słuch straciła, ale wzrok jeszcze jako taki. Coś tam by pewnie polukała. Zza ściany dobiega z radia monotonna modlitwa. Przyglądam się. Jedzenie i czysta pościel zapewnione, leki i pieluchy również. W powierzchowność się zagłębiam. Łzy powstrzymuję.

Tutaj dzień od dnia niczym prawie się nie różni. Sen wyznaczany przez układ słońca na niebie lub wizyty rodziny i znajomych, ale tych już coraz mniej. Nicość. Pomysły na życie się skończyły. Brak nadziei i planów. Oczekiwanie. Na co? Tego nawet chyba właściciel umysłu spoczywającego na poduszce nie wie. Brak nadziei i poczucie bezradności.

Poczuj przez chwilę, jak leżysz na łóżku w bezruchu. Nie godzinę, nie dwie. Nie całą noc, a czasu tyle, że nie tylko wydaje się wiecznością, a wiecznością się staje. Twoje ciało w dotyku jest jak ciało niemowlaka, tylko zmarszczek przybyło i mięśni ubyło znacznie. Chcesz się ruszać, ale wszystko odmawia posłuszeństwa. Piętro wyżej nad Tobą, również w odosobnieniu pozostała inna osoba, z którą jeszcze niedawno pokój dzieliliście razem. Ona nie może chodzić, Tobie chodzić ciężko. Jesteście tak blisko, a jednak tak bardzo daleko. Było do kogo buzię otworzyć, więc tęsknisz za nią. Również za Tymi, którzy ją odwiedzali. Lubiłeś ich, bo po prostu byli, nawet jeśli wprowadzali czasami zamęt. Dzięki nim powietrze nabierało zapachu i zaczynało tańczyć. Okna nie było, ale co Ci z okna skoro i tak za plecami.
Samotność? Jeśli nie — to jak to nazwiecie?
Czy samotności się boimy? Zapytaj jedynaka, który nie mając rodzeństwa, szuka wśród przyjaciół bliskości. Zapytaj tego, co po portalach randkowych daje ogłoszenia. Zapytaj samego Siebie, jak bardzo słowo samotność jest Ci nie na rękę.

A koniec krótko i rzeczowo
Czy możesz zaplanować na zaś, jak będzie wyglądało Twoje życie za lat kilka? Czy jesteś pewien, że zawsze blisko Ciebie znajdą się ci, którzy blisko Ciebie są teraz? Jak czujesz się dzisiaj, przebywając sam ze Sobą?
Czasami warto nauczyć się „Być samemu”, żeby potem umieć okiełznać „Samotność”, jeśli takowa stanie na naszej drodze, bez naszego planowania.

Wychodzę z założenia, że każdy reżyser bez względu na gatunek filmu czerpie pomysły z życia. Po oglądnięciu opisanej w części pierwszej wpisu historyjki o małym chłopcu żyjącym w świecie gdzie mało jest miejsca na codzienne radości, rozglądam się po okolicy.

Współczesne wyzwania szkrabów
Obserwuję małą kilkuletnią dziewczynkę. Pucatego blondaska w kolorowych okularkach. Rodzice zastanawiają się, czy to dobrze, że ich córka beztrosko biega za kolorowym motylem, gdy w tym samym czasie inne dzieci są na zajęciach z matematyki albo uczą się angielskiego. Idą więc w ślady innych. No i znajduję kruszynkę przy małym stoliczku, jak na paluszkach cyfry podlicza. Głowa myśleniem zajęta. Czy tego chce? Jakoś mam wrażenie, że ją to mało na razie kręci.
Pytam więc samą siebie: A gdzie dzieciństwo, które ma swoje prawa? Płacze, bójki, w przedszkolu i jedynki w szkole to przecież najszczęśliwsze lata. Potem dopiero przychodzi czas, kiedy jesteśmy mili, uczynni, elokwentni, poważni i mądrzy. Każdy na swój sposób.

Obecne wyzwania nastolatków
Za rogiem patrzę na młodziutką dziewczynę. Szukam promiennej buzi. Na twarzy widzę zmęczenie. Dziewczynka marzy o pierwszej miłości, o randce w kinie, czy zwykłych młodzieńczych wygłupach. Tymczasem myśli krążą od jednego sprawdzianu do drugiego, bo cel już wytyczony przez większość.
No i cóż jej pozostaje w świecie wielu zagrożeń? Późnym wieczorem po wszystkich możliwych korepetycjach, świadoma dzienników elektronicznych i kiedy już całą wiedzę przyswoi, rozgląda się dziewczyna po necie, przesyłając znajomym wirtualne całuski.
Jeśli masz lat kilkanaście, pamiętaj, że nauka jest bardzo ważna, ale również że to Twoje najpiękniejsze lata. Ucz się, ale pozwól Sobie również na odrobinę szaleństwa. Jeśli przesadzasz w drugą stronę, pamiętaj o równowadze.
Jeśli macie w domu nastoletnią osóbkę, przypomnijcie sobie własne młodzieńcze lata. Kiedy szaleć się chciało i kiedy przyszły pierwsze miłości. Jest coś podobieństw? Znajdziesz różnice?
Moja osobista refleksja:
Tak bardzo chcemy dobra naszych dzieci, że ich prawdziwe potrzeby i radości zsuwamy nieco na plan dalszy. Prawdziwych wyzwań nastolatków często nie dostrzegamy. Martwiąc się o pociechy, widzimy tylko te, które dobry byt im zapewnią.
Coraz częściej nieświadomie zbyt szybko wciągamy ich w dorosłość. Pamiętajmy, że to ich radości, potknięcia, miłosne bezwarunkowe uściski ładują często nasze akumulatory. Niech dzieci jak najdłużej pozostają więc dziećmi.

Czy dorosłość musi być szara?
Na ulicy mija mnie dorosła kobieta. Jak szare ludziki z historyjki ze smutkiem w oczach podąża przed Siebie. Przed wejściem do pracy wypala ostatniego porannego papierosa. Kiedy pytam potem, co się wydarzyło w drodze do zakładu, nie pamięta. Drogi jakby nie było. Było pełno myśli krążących, ale nic więcej dookoła. O dziecięce zachwyty ćwierkającym ptakiem, słońcem, które na chwilkę wyszło czy ciekawym widokiem, nawet nie pytam. Za słońcem kobieta tęskni od wielu tygodni, na pogodę narzeka, ale jakie ptaki, jakie słońce? Kiedy wyjdzie z domu, zapomina się nim nacieszyć.

Ograniczenia
Zostawanie w tyle czy oglądanie motyli — Kto to widział, skoro dzień jak co dzień? Do pracy i z pracy, obiad, sprzątanie i sen. Ograniczamy się i odcinamy od tego, co nam w dzieciństwie sprawiało radość, zabijamy nasze wewnętrzne dziecko czy jak kto woli wylewamy dziecko z kąpielą zrzucając winę na brak czasu.

Jak dużo z dziecka sobie zostawić stając się dorosłym?
Ja twierdzę jak najwięcej. Nie każę Wam biegać z umorusaną buzią, huśtać się głową w dół na drzewie i jeść czereśnie prosto z gałęzi nie zastanawiając się, czy są tam robaki.
Były przecież mniej kontrowersyjne zabawy. Czy zbieraliście, będąc dzieckiem znaczki, puszki czy złotka? Pamiętacie jeszcze, co czuliście, zsiadając ze zwykłej huśtawki? Biegaliście na bosaka po trawie? Poszukajcie rzeczy, które sprawiały Wam radość za młodu i wróćcie do nich, a uśmiech bez zewnętrznych baterii i gniazdek, będzie pojawiał się częściej na waszej twarzy.

Szczęśliwe zakończenie
Wracając do historyjki, pragnę Was uspokoić. Ma pozytywne zakończenie. Tato otworzył oczy i nie pozwolił na smutków więcej. Stanął pod drzewem i zaczął grać bez instrumentu melodię. Dla Siebie, dla chłopca, dla radości ich obojga. Za prezent w postaci filmu darczyńcy dziękuję. Dla tych, co wytrwali do końca mojej opowieści, jako że nie jestem samolubem, prezentem się dzielę.

https://www.youtube.com/watch?v=72vO2CkzW6k

Dzisiaj kochani nie przeniosę Was do średniowiecza, skąd wzięło się powiedzenie „wylać dziecko z kąpielą”. Dzisiaj też nie będzie o myciu, które ponoć wtedy skracało życie. Będzie za to o „dziecku“. O tym naszym wewnętrznym dziecku i o jego powolnym umieraniu wraz z tym, jak lat nam przybywa. Chcecie posłuchać historyjki? Zapraszam.

Zadedykowano mi ostatnio filmik krótkometrażowy. Streszczę go w kilku słowach. Zamknij oczy i porusz wyobraźnię. No wiem, wiem. Jak tu czytać z zamkniętymi oczami. No to ślepka szeroko otwarte i zabieram Cię do mojej kreskówki.

Podróż czas zacząć
Przeniosłeś się do wielkiego miasta korporacji i wielkich miejskich zabudowań, w świat śmiesznych ludzików, takich o długich nóżkach i rączkach oraz podłużnych główkach z kanciastymi noskami. Całkiem sympatyczni, ale jacyś tacy wszyscy poważni. Świat ludzi pracy w tym miejscu jest bardzo poukładany. Wszyscy wychodzą rano i wracają o tych samych godzinach. Wszyscy mają powtarzalne zajęcia i zaczynają dzień w podobnym schemacie. Każdy z nich wielką czarną teczkę dzierży w dłoni i krawat na szyi. Przemierzają każdego dnia tą samą szarą drogę. Mijają Cię nieco przygarbieni i zamyśleni. Swoją szarością zarażają.
Wsłuchaj się w lekką muzyczkę instrumentalną Oscara Araujo. Odbierasz wrażenie jakby mała energiczna pchełka, bawiła się klawiszami fortepianu, a potem grała na innych instrumentach. Na początek wyobraź Sobie czarno białe klimaty niemego filmu.
Wśród tych wszystkich ludzi cieni, trzej główni bohaterowie. Drobny szkrab z wielkimi białymi lśniącymi oczkami, którego wszędzie pełno. Spontaniczny o twarzy wiewiórki, potyka się i przewraca często z nieuwagi. Ciekawy jest życia, bywa nieco rozkojarzony. Ogólnie przezabawny. Brzdąc biega, skacze i ponad wszystko kocha życie. Jego skórze nadano barwy słońca. Pomarańczowo złoto żółta karnacja wyróżnia się wśród szarości otoczenia. Oprócz niego kolorowe jest jeszcze drzewo rosnące na środku betonowego bez wyrazu miasta. Jego czerwono purpurowa korona wprowadza w zachwyt. A pod koroną ławeczka i nasz następny bohater:
Przesłodki grajek wygrywa na skrzypcach błogą melodię. Drzewo i wirtuoz nie są raczej punktem zainteresowania. Bo cóż to za zajęcie takie granie w tym poważnym dorosłym świecie. Tylko mały interesuje się skrzypkiem. Tobie również polecam wsłuchać się chwilkę w jego grę.
Trzeci bohater to Tatuś. Szary jak większość w tym bajkowym świecie. Nabiera niebieskich rumieńców i smerfowych kolorów, ale tylko wtedy, gdy w jego ramionach znajdzie się jego mały chłopczyk. Zmęczony ojciec ładuje w ten sposób swoje „baterie”. Magiczna moc wirtualnego gniazda, która powoduje, że na jego buzi pojawia się uśmiech.

Podróży kontynuacja
Spójrz jak ten sam tato, codziennie rano zakłada malcowi na plecy ciężki wypełniony książkami plecak. Wprowadza go powoli w dorosłość. Na początku wszystko wygląda zabawnie. Maluch przewraca się co rusz pod ciężarem, ale potem dumnie i z dziecięcym optymizmem kroczy po ulicy za ojcem. Oczywiście maluch zbacza z drogi, bo jest tylko pełnym energii dzieckiem, którego świat interesuje w szczególności. Maluchem, który nie potrafi patrzyć tylko pod nogi. Zdarza mu się zrzucić gdzieś znienacka swój zielony tornister, aby rozglądnąć się dookoła, powąchać czy zwyczajnie nacieszyć chwilą.
Szybciutko, bo w tym świecie czas jak na lekarstwo, przenosimy się do miejskiego biura.
Tatuś siedzi za biurkiem, na którym ma już przygotowaną stertę papierów. W tle słychać klik, klik. Maszyny piśmiennicze melodię wygrywają. Wszystkie dźwięki wchodzą w kooperatywę. Siedzący obok syn ma literki wypełniać. Ten jednak wesołe obrazki rysuje. Dostaje za to reprymendy. I tak dzień za dniem mija. Pogodnych rysunków z czerwonymi drzewami coraz mniej, literki coraz ładniejsze. Chłopiec do tornistra przywykł, ale zauważ, jak jego kolor skóry blednie. Radosny spontaniczny uśmiech powoli znika z twarzy. Upodabnia się do reszty. Pewnego dnia znika również spod drzewa uliczny grajek. Nie ma już kto tacie ładować baterii. Uściski nie są już tak spontaniczne, straciły moc podobnie jak oczy chłopca blask. Tato pozostaje szary, dawny berbeć szarą postacią się staje.
Stop. No pięknie. Miało być w kilku słowach. Czasami jestem niesforna.

Przestroga czy sugestia?
Powiedzenie „Nie wylej dziecka z kąpielą” kieruję do wszystkich. Jest to w pewnym sensie sugestia, aby chcąc osiągnąć jakiś życiowy cel, nie stracić czegoś cenniejszego – radości dziecięcego świata, zagubionego gdzieś po drodze.
Chcecie poznać bajki zakończenie? Zapraszam jutro.

Dzisiaj o naszej złożoności. O tym, jak pokochać drugiego takim, jakim jest i jak nie mieć mu za złe, że akurat robi tak, a nie inaczej. O tym, jak zrozumieć po to, aby móc sprostać, gdy ktoś poprosi w trzech słowach:
„PO PROSTU BĄDŹ”
„Tylko bycie” czasami nie jest wcale takie proste. Dla mnie nie jest. A jak jest u Was?

Na początek troszkę o naszej naturze
Różnimy się i nie chodzi mi tym razem o wygląd zewnętrzny, chociaż można go wziąć jako przykład. Unikatowa jest nasza prezencja, ale postrzeganie świata jeszcze bardziej złożone. Nasz mózg jest mega. Rzadko operuję cyframi, jednak niektóre przydatne, pamiętam:

Na 200 000 000 informacji świadomie odbieramy tylko 1 z nich.
Co to znaczy? Że ten sam fragment jednej rzeczywistości postrzegamy na miliony sposobów.
Piękne, niepowtarzalne, aczkolwiek często uciążliwe. No i spotkaj tu takiego drugiego, co myśli tak samo. Banalny przykład: Jedna osoba mówi: Ten widok jest piękny, druga stojąc obok niej, stwierdza: Jak tutaj jest brzydko. Obie mają rację, obie się mylą. Widok po prostu jest. Cała reszta to nasz umysł i różne interpretacje oraz właśnie ta jedna wybrana informacja z miliona. Schodzę głębiej w temat.

Zrozumienie
Kiedy dwie osoby myślą różnie na temat tego samego zdarzenia „po prostu bycie” wymaga zwyczajnie zrozumienia.
Wyobraź Sobie osobę. Nosisz ją w sercu, więc zrobisz dla niej wszystko. Kiedy widzisz zmartwienia na jej twarzy, poruszasz cały swój potencjał. Chcesz tylko dla niej i za nią. Zaczynasz wspierać, podtrzymywać na duchu i nie daj Boże doradzać i prawić nauki. Wszystko oczywiście w jak najlepszej intencji. Spontanicznie pomagasz po swojemu i wydaje Ci się, że to najlepsze rozwiązanie. Lepsiejszego już nie ma. Takie tylko do brania. Bo przecież my ludzie tak mamy, że to, co dla nas dobre, to najwspanialsze dla innych. Skoro nam pomogło, sprawdzi się w każdym innym przypadku. Zakładamy, że, bez nas, ktosik Sobie nie poradzi. Czasami brniemy dalej. Gdy ktoś pomocy nie chce, czujemy się zranieni. Zaczynamy domniemywać, że z nami coś nie tak i doszukiwać się ile w tym naszej winy. Bywa, że posuwamy się jeszcze dalej. Rodzą się dylematy, dochodzenie kto ma rację, dysputy różnorakie. Dlatego między innymi tyle kłótni małżeńskich, tyle rozstań i tyle krzyku dookoła. Blisko i razem są tacy, co to rozumieją i potrafią znaleźć złoty środek. No właśnie to coś, co jest pomiędzy nie pomaganiem a pomaganiem tak na zaś i bez granic. Nie wiem co gorsze.

Uwierzycie mi, że czasami druga strona może już więcej pomagania nie unieść, mieć dość? Uwierzy, ten kto doświadczył.

Gdzie leży przyczyna?
Za mało w nas wiary w innych ludzi. Zagłaskujemy, robimy za innych, żałujemy albo współczujemy nadto, a tymczasem pamiętajmy: My ludzie mamy w Sobie dużo siły, aby znaleźć samemu najlepsze dla nas rozwiązanie. Często zapominamy się, że każdy z nas ma swoją mądrość i często wie co dobre, a co nam nie służy. Potrzebujemy tylko chwilkę czasu, aby to okiełznać.
Popatrzcie czasami z boku, tak bez pomagania, ale czujni i w gotowości. Skorzy do pomocy, ale tylko wtedy gdy ktoś o pomoc poprosi. Zobaczcie: Ile razy w życiu kogoś z naszych bliskich coś spotyka. Daje on Sobie radę, bo akurat żadnego z boku pomagiera nie ma. Taka jest codzienność, co wyzwania, jak kwiaty na procesji Bożego Ciała, pod nogi ludziskom rzuca. Pozostaje nam stawiać im czoła. Jeśli więc widzimy w drugiej osobie, chociaż iskierkę samo naprawiania, zaufajmy. „Po prostu bycie” daje przestrzeń do działania. Pomagajmy, kiedy naprawdę przyjdzie potrzeba.

Z własnych doświadczeń
Człowiek jest jak studnia. Zazwyczaj trzeba zejść na samo dno, żeby go zrozumieć. Kiedyś nie rozumiałam tego. Powód? Nie zeszłam głęboko do studni dna. Byłam zrywna i chciałam bardzo pomagać. Poproszono mnie: Nie rób nic. Stój z boku. Po prostu bądź. Pytałam Siebie: Co ze mną nie tak? Dlaczego tak? Po co „tylko być”? To takie bezużyteczne.
Kiedy było już po fakcie, usłyszałam: Tylko bycie nie jest tylko po to, aby dać sobie czas, aby samemu znaleźć odpowiedzi, ale również po to, żeby chronić. Zapytacie: Przed czym ktoś mnie uchronił?
Dochodzenie do Siebie, kiedy pojawia się tąpnięcie, kiedy coś nas przytłacza nadto, kiedy mamy chwilę słabości, lub borykamy się z czymś, jest pewnym procesem. Pojawiają się różne emocje, nie koniecznie korzystne dla otoczenia. Potrafimy być źli na cały świat, wściekli, zrzędliwi lub chociażby niemili dla innych. Możemy wyładowywać negatywne emocje do otoczenia. Ten, kto kocha, prosi „Po prostu bądź”. Co by na nas nie trafiło. Takie spojrzenie przez myśl mi nie przeszło. Teraz to rozumiem.

Reasumując:
Kiedy więc wyczujesz lub usłyszysz od kogoś zdanie: Po prostu bądź. Przestań działać. Zatrzymaj się. Po prostu bądź. Myślą i sercem. Fizycznie dalej, mentalnie blisko. Dobre uczynki zostaw na kiedy indziej. Odstaw emocje na bok. Przestań gdybać i analizować. Wsłuchaj się. Zaufaj rozmówcy. Zejdź z drogi, po prostu bądź, a jego głowa sama Sobie wszystko poukłada. Cierpliwie poczekaj. Wszystko wróci do normy. Jeśli nie wierzysz, sprawdź przy pierwszej nadarzającej się okazji.